In september plaatste ik het laatste deel, het deel waarin ik de rust in mezelf had teruggevonden. Althans dat dacht ik... niets was minder waar. Ik dacht dat mijn burn-out ineens weg was en alles weer koek en ei zou zijn. Maar er ging nog een moeilijke periode met ups en downs aan te pas. Uit mijn comfortzone treden, groeien en patronen en loslaten.

Canada is een prachtig land met haar wijde natuur en wildleven. De manier hoe mensen hier omgaan met elkaar, met dieren, we kunnen er eigenlijk iets van leren. Ik vind dit prachtig en ik kijk er met veel bewondering naar. Echter was Canada voor mij een zware reis mentaal en fysiek alhoewel ik het fysiek niet echt heb ondervonden, niettegenstaande dat mijn fysiek alles behalve in orde was bij het aanvangen van deze reis. Ik had er best wel schrik voor, maar ergens wist ik dat het me wel ging lukken denk ik.

2 juli... Het is bijna zover. Binnen 3 dagen vertrek ik richting Canada, mijn droomreis te maken maar vooral om mezelf terug te vinden en te kunnen ontkoppelen van het dagdagelijkse leven. Een stap in mijn leven die ik nooit gehad had te durven zetten. De stap om mezelf terug te vinden heeft grote gevolgen gehad, maar een stap die ik voor mijn eigen welzijn wel moest nemen. Echter is het ook een moment geweest van vele ontgoochelingen in de mensheid. De laatste maanden waren niet al te gemakkelijk. Langs de ene kant vecht je met jezelf en langs de andere kant denken mensen dat omdat je lacht alles weer ok is, maar een lach kan heel veel verbergen.

We zijn ondertussen eind juni. Nog anderhalve week en ik vertrek naar andere oorden voor twee maanden, nog 3 dagen op mijn huidige job en ook daar stopt het na 11 jaar. Nooit had ik gedacht dat wat ik vorig jaar als idee kreeg echt zou gaan ondernemen, dat het echt werkelijkheid zou worden. Het initiële plan mag dan wel veel gewijzigd zijn, het plan is en wordt werkelijkheid. En toch,...

We zijn bijna midden mei en dat betekent dat het nog zo'n 6 tal weken duurt eer ik mijn laatste werkdag draai en voorgoed vaarwel zeg en een kleine week later de lucht inga richting Canada en de USA. Het is raar, vreemd gevoel nu alles zo dichtbij komt. Dingen die ik nog moet regelen en die ik niet kan regelen momenteel doordat mijn lichaam rust nodig heeft. 

Ik heb een tijdje lang niets meer geschreven nietemin is er veel gebeurd op de afgelopen 2 maand... Na mijn burn - out waar ik momenteel deels uit ben maar nog steeds alles rustig aan doe zowel fysiek als mentaal ben ik op 1 maart weer beginnen werken. Het was een grote stap om na 3 maanden weer naar het werk te gaan wetende wat er zich zoal wat afspeelde. Maar met veel moed in mijn schoenen stapte ik de burelen binnen. 

Sinds mijn laatste blog is er heel veel gebeurd. Het universum heeft me getest, soms heb ik gefaald soms weer niet, als ik het falen mag noemen... Toch wel ergens want de testen die we krijgen zijn er ook om ons bewust te laten worden van hoe en wie we zijn. Hoe we reageren op een situatie en hoe wij onze emoties ons lichaam laten overnemen als onze acties. Daarnaast kreeg ik dan ook te horen dat ik de ziekte van Lyme had wat eigenlijk zorgde voor die oververmoeidheid die gelukkig nu minder is dankzij de medicatie en hopelijk blijft de ziekte ook weg. 

Ik voel het licht de kamer binnendringen. Stilletjes open ik mijn ogen en merk dat het dag wordt of eerder al is. Dan bedenk ik dat ik me moe voel, mijn lichaam is niet klaar om de dag te aanschouwen maar langs de andere kant heeft mijn lichaam honger. Ik beslis om nog even te blijven liggen, me nog eens om te draaien want buiten is het koud en beneden dus ook terwijl ik hier nog warm lig te snoozen met twee pelsen frakjes (hondjes) bij mij. De gedachte "wat brengt de dag mij of wat moet ik doen" gaat door mijn hoofd heen. 

Gisteren was het zover... Het moment dat ik al maanden voelde aankomen maar steeds kon onderdrukken. Mijn lichaam zei STOP. Hoewel ik graag wilde opstaan ging dat heel moeizaam maar uiteindelijk toch gedaan. Mijn hoofd draaide, ik had het moeilijk zowel mentaal als fysiek. Ik weende... Versuft was ik mijn dochter haar boterhammen aan het maken en wist ik niet wat ik doen moest.

Mijn reis naar mezelf heeft het moeilijk want hoewel ik een tijdje terug zeker van mijn stuk was omdat je zo diep zit en hoewel ik dat nog ben stel ik mezelf de vraag: is het nodig om zoveel risico te nemen? je begint na te denken over je stappen. Van 6 maanden buitenland zou ik zakken naar 3 maanden en dan stellen we ons de vraag is het financieel het risico waard? Je job opzeggen en wetende dat je nadien niets hebt als je terugkeert terwijl alle kosten wel doorlopen natuurlijk. Het is een groot risico als je alleen bent, toch voel ik die noodzaak om dit te doen.