In september plaatste ik het laatste deel, het deel waarin ik de rust in mezelf had teruggevonden. Althans dat dacht ik... niets was minder waar. Ik dacht dat mijn burn-out ineens weg was en alles weer koek en ei zou zijn. Maar er ging nog een moeilijke periode met ups en downs aan te pas. Uit mijn comfortzone treden, groeien en patronen en loslaten.

Canada is een prachtig land met haar wijde natuur en wildleven. De manier hoe mensen hier omgaan met elkaar, met dieren, we kunnen er eigenlijk iets van leren. Ik vind dit prachtig en ik kijk er met veel bewondering naar. Echter was Canada voor mij een zware reis mentaal en fysiek alhoewel ik het fysiek niet echt heb ondervonden, niettegenstaande dat mijn fysiek alles behalve in orde was bij het aanvangen van deze reis. Ik had er best wel schrik voor, maar ergens wist ik dat het me wel ging lukken denk ik.

2 juli... Het is bijna zover. Binnen 3 dagen vertrek ik richting Canada, mijn droomreis te maken maar vooral om mezelf terug te vinden en te kunnen ontkoppelen van het dagdagelijkse leven. Een stap in mijn leven die ik nooit gehad had te durven zetten. De stap om mezelf terug te vinden heeft grote gevolgen gehad, maar een stap die ik voor mijn eigen welzijn wel moest nemen. Echter is het ook een moment geweest van vele ontgoochelingen in de mensheid. De laatste maanden waren niet al te gemakkelijk. Langs de ene kant vecht je met jezelf en langs de andere kant denken mensen dat omdat je lacht alles weer ok is, maar een lach kan heel veel verbergen.

We zijn ondertussen eind juni. Nog anderhalve week en ik vertrek naar andere oorden voor twee maanden, nog 3 dagen op mijn huidige job en ook daar stopt het na 11 jaar. Nooit had ik gedacht dat wat ik vorig jaar als idee kreeg echt zou gaan ondernemen, dat het echt werkelijkheid zou worden. Het initiële plan mag dan wel veel gewijzigd zijn, het plan is en wordt werkelijkheid. En toch,...

We zijn bijna midden mei en dat betekent dat het nog zo'n 6 tal weken duurt eer ik mijn laatste werkdag draai en voorgoed vaarwel zeg en een kleine week later de lucht inga richting Canada en de USA. Het is raar, vreemd gevoel nu alles zo dichtbij komt. Dingen die ik nog moet regelen en die ik niet kan regelen momenteel doordat mijn lichaam rust nodig heeft. 

Ik heb een tijdje lang niets meer geschreven nietemin is er veel gebeurd op de afgelopen 2 maand... Na mijn burn - out waar ik momenteel deels uit ben maar nog steeds alles rustig aan doe zowel fysiek als mentaal ben ik op 1 maart weer beginnen werken. Het was een grote stap om na 3 maanden weer naar het werk te gaan wetende wat er zich zoal wat afspeelde. Maar met veel moed in mijn schoenen stapte ik de burelen binnen. 

Sinds mijn laatste blog is er heel veel gebeurd. Het universum heeft me getest, soms heb ik gefaald soms weer niet, als ik het falen mag noemen... Toch wel ergens want de testen die we krijgen zijn er ook om ons bewust te laten worden van hoe en wie we zijn. Hoe we reageren op een situatie en hoe wij onze emoties ons lichaam laten overnemen als onze acties. Daarnaast kreeg ik dan ook te horen dat ik de ziekte van Lyme had wat eigenlijk zorgde voor die oververmoeidheid die gelukkig nu minder is dankzij de medicatie en hopelijk blijft de ziekte ook weg. 

Ik voel het licht de kamer binnendringen. Stilletjes open ik mijn ogen en merk dat het dag wordt of eerder al is. Dan bedenk ik dat ik me moe voel, mijn lichaam is niet klaar om de dag te aanschouwen maar langs de andere kant heeft mijn lichaam honger. Ik beslis om nog even te blijven liggen, me nog eens om te draaien want buiten is het koud en beneden dus ook terwijl ik hier nog warm lig te snoozen met twee pelsen frakjes (hondjes) bij mij. De gedachte "wat brengt de dag mij of wat moet ik doen" gaat door mijn hoofd heen. 

Gisteren was het zover... Het moment dat ik al maanden voelde aankomen maar steeds kon onderdrukken. Mijn lichaam zei STOP. Hoewel ik graag wilde opstaan ging dat heel moeizaam maar uiteindelijk toch gedaan. Mijn hoofd draaide, ik had het moeilijk zowel mentaal als fysiek. Ik weende... Versuft was ik mijn dochter haar boterhammen aan het maken en wist ik niet wat ik doen moest.

Mijn reis naar mezelf heeft het moeilijk want hoewel ik een tijdje terug zeker van mijn stuk was omdat je zo diep zit en hoewel ik dat nog ben stel ik mezelf de vraag: is het nodig om zoveel risico te nemen? je begint na te denken over je stappen. Van 6 maanden buitenland zou ik zakken naar 3 maanden en dan stellen we ons de vraag is het financieel het risico waard? Je job opzeggen en wetende dat je nadien niets hebt als je terugkeert terwijl alle kosten wel doorlopen natuurlijk. Het is een groot risico als je alleen bent, toch voel ik die noodzaak om dit te doen. 

Wanneer je eigenlijk kiezen moet tussen zekerheid of het onbekende en jezelf geestelijk verrijken. Wat zou jij dan kiezen? Sommigen zullen zeggen kies voor je zekerheid en anderen dan weer voor het onbekende. Het is moeilijk en niemand kan die keuze voor jou maken. Voel wat je diep vanbinnen voelt en wat jou erkenning geeft. Het is die weg dat je mag bewandelen en dat heeft tijd nodig om dat te voelen en te begrijpen. We krijgen in ons leven zoveel keuzes en zoveel mogelijkheden maar we doen er zelden iets mee omdat we gewoon bang zijn. 

Zoveel mogelijkheden gaan door me heen. Welke plekken kiezen? Welke mogelijkheden reizen? Wat als? Ach, zoveel mogelijkheden maar tevens zoveel vragen. Het maakt het er niet makkelijk op en dan te bedenken dat ik dit wil ondernemen om innerlijke rust terug te vinden! Waar is die rust? En dit is nog maar het begin... Plannen brengt stress met zich mee, zo is dat nu eenmaal. Ach, het komt wel snor denk ik dan.

Geen idee hoeveel delen er zullen komen maar in ieder geval dacht ik al niet zo snel 3 delen te schrijven. Spirit beslist er anders over, waarom ook niet? Schrijven is leuk toch? Zie het als een soort dagboek dat ik met jullie deel over mijn spirituele momenten en mijn reis naar mezelf. Men zegt altijd dat iemand op je pad komt op een moment in je leven dat je die nodig hebt. Sommige blijven een hele leven bij je en andere zijn een ééndagsvlieg of enkele maanden/ jarenvlieg ;-). Wel, het is weer een speciale week geweest wat baret mijn gedachten en het gaat weliswaar iets beter dan vorige week. Ik voel een vibe in mij, die stilletjes weer, groeit. Toch voel ik een tweestrijd... De tweestrijd van de ego en de ziel. Je voelt de vibe maar je voelt je ego dat zegt "neen, blijft klein, je mag niet genoeg". Die tweestrijd is moeilijk maar mijn vibe wint momenteel wel iets meer. Toch is er elke dag wel een moment dat ik ertegen dien te vechten.

Ken je het spreekwoord "voor elk probleem bestaat een oplossing"? Wel, ik ben het daar niet mee eens. Het is onmogelijk dat er voor elk probleem een oplossing is. Los daarvan is het bij bij mij omgekeerd, voor elke oplossing ontstaat een probleem. Yes, je leest het goed. Maak ik die problemen? Misschien, maar het is ook realistisch nadenken, niet meer of niet minder ;-)

Wanneer het allemaal teveel wordt maar je toch doorgaat. Wanneer je weet dat je nood hebt aan verandering maar je de stap niet durft te zetten. Het onbekende geeft ons angst, wat als? Wat als we vallen en niemand ons opvangt? Is het echt zo dat het universum je opvangt als jij die stap durft te wagen?