Wanneer je van een diepe onrust naar een diep rust wederkeert zie je alles helemaal anders. Alles valt meer op zijn plaats, je luistert meer naar je gevoel en je begrijpt sommige zaken gewoon beter. Je aanvaard, je leert, je laat lost en gaat door. Je hebt geen angst voor wat komen zal en je leert te vertrouwen op je gevoel. Het is een hele opgave om in deze staat van zijn te komen en daar is veel kracht en moed voor nodig. Toch adviseer ik iedereen om zijn of haar gevoel te volgen, want hetgeen ik gedaan heb, had ik echt niet kunnen denken dat dit me allemaal zou helpen en zoveel zou bijbrengen. Vergeet niet dat in de imperfecties de ware schoonheid ligt en de onbalans onze drijfveer is naar het zoeken van die balans. Zonder die onbalans zou jij als mens niet in een bepaalde richting worden geduwd. Voel wat de onbalans je wilt duidelijk maken, voel, leer, vind je passe en verdiep je erin zodat je nadien deze passie kan overdragen over de hele wereld.
Ondertussen zit mijn avontuur in Amerika er ook al een week op! De tijd gaat zo snel. De voorbije twee maanden zijn gewoon voorbij gevlogen en vooral het eerste deel was echt heel confronterend voor mij (te lezen in mijn vorige blog). Deze reis was totaal anders en ik heb echt genoten en vooral weer veel over mezelf geleerd. Wie ben ik echt? Hoe doe ik me voor in de buitenwereld? Waarom wil anders zijn dan ik ben? Ben ik niet goed genoeg? Ben ik nu een extravert of een introvert of eerder een ambivert....? Het werd me eigenlijk allemaal zeer duidelijk. Wat ik wil zijn en wat ik eigenlijk ben en ook nooit zal worden.
Eerlijk gezegd vind ik reizen heel fijn en vooral heel fijn alleen! Ik heb genoten van de momenten met de groep in de States! Zeker weten want het was echt een groep naar mijn hart, maar de momenten dat ik zelf alles moest opzoeken en mijn vluchten nemen en zien hoe ik op de luchthaven etc geraakte was voor mij echt het ultieme! Ik voelde me zo in mijn sas en voelde dat reizen echt wel in mijn bloed zit, niet tegenstaande ik vroeger nooit veel heb gerezen. Ik heb echter ook veel geleerd in geval van problemen en hoe dit rustig op te lossen. Want soms kwamen we toch wel eens een probleempje tegen met de volledige groep en onze hotel reserveringen.
De reis die ik alleen heb afgelegd van San Francicso naar Los Angeles was misschien een reis die ergens wat overbodig was, maar ik wilde persé van Los Angeles ook weer naar huis vertrekken en dus had ik geen andere keuze dan weer naar daar te gaan. Een rit van zo'n 650 km... Ik heb enkele dagen voor de reis een busticket geboekt en dat allemaal helemaal bij mezelf. Ja, het klinkt misschien niet zo'n grotesk ding, maar voor mij was het dat wel. Alleen in een grote stad, onbekend terrein met 25kg op je rug naar de bushalte zoeken. Het was toch even zoeken ;-). De rit duurde heel lang en eens aangekomen aan het eindpunt was ik nog niet aan mijn hostel en daar ging ik dan als een grote dame om 22u gewoon het openbaar vervoer nemen voor de eerste maal. Echt op mijn gemak was ik niet maar als een grote heb ik dit toch gedaan! Het gevoel als alles lukt en je alles kan en zorgen voor jezelf aan de andere kant van de wereld. Het is gevoel van veiligheid maar ook een gevoel van meer willen en een gevoel van ach, we zien wel. Controle loslaten en gewoon op het moment zelf bekijken wat er kan en mag gebeuren.
Soms ben je gewoon helemaal anders dan je denkt te zijn of vooral wilt zijn. Naast het feit dat ik me echt in mijn sas voel tijdens het reizen viel me ook enorm op dat ik, hoewel ik soms ook heel spontaan en luidruchtig kan zijn, ik vooral naar stille mensen toetrek en me daar ook volledig mezelf kan zijn. Ergens wil ik graag een persoon zijn die zomaar overal iets gaat vragen of zeggen etc en ja, ik kan met mensen waarbij ik me heel goed voel echt onnozel doen en trek ik me weinig aan, maar als ik naar vreemde mensen iets moet gaan vragen zal ik 10 x nadenken en het misschien eerst nog uitzoeken of ik het niet alleen kan vinden. Dat was eigenlijk wel makkelijk in Canada als Amerika. De mensen zijn heel vriendelijk en spreken je spontaan aan! Maar ik? Ik ben echt wel die introverte persoon en soms misschien wel eens extravert maar eigenlijk ben en blijf ik een introvert persoon die graag alleen rustig ergens vertoefd. Het feit van veel meer rust te hebben ben ik ook heel rustig geworden. Ik ben niet meer gehaast in mijn spreken of eten. Dat is het eerste wat mijn mama opviel tijdens mijn eerste uren terug in België.
Eigenlijk, denk ik dat ik er alleen maar bijhoor als ik ook die extraverte flapuit ben en daardoor ga ik dan automatisch blokkeren want ik doe iets tegen mijn natuur in. Sommige mensen in deze laatste groep waren ook rustig en die trokken hun dat niet aan terwijl ik me dat wel aantrok. Wat gaan de mensen denken als ik niets zeg? Wat als? Wat dan? Resultaat... je blokkeert volledig. Mensen doen je geloven dat je er enkel maar bijhoort als je een flapuit bent, maar niets is minder waar. De ware kracht ligt net in jouw stilte! Mensen zijn bang van stiltes! Ze voelen zich ergens bedreigt, ze weten niet wat je denkt of voelt, ze weten gewoonweg niets van jou en dat maakt hen onzeker. Dat viel me ook op want eerst trok ik met andere mensen om die eerder flapuit waren. Niets op tegen! Want het waren supertoffe mensen maar je merkte wel dat ze het er moeilijker mee hadden dat andere dan weer stil waren. Uiteindelijk trok ik ook meer naar die groep. Dan nog te bedenken dat in deze groep iemand superhard op mijn Tweelingziel leek! In fysiek een ruwe schets maar de combinatie met de manier van spreken en onnozel doen was gewoon HIJ. Kun je je dan voorstellen dat je een reis maakt om tot jezelf te komen en die zie je deze persoon je hele reis? XD Ach, de wegen van het universum zijn ondergrondelijk toch?
Hoe zag ik mezelf tijdens deze reis nog meer? Behalve dan de introverte reiziger te zijn...
Ik voelde me echt een zelfstandige dame die weet wat ze wil en haar plan kan trekken alleen. Echter door gebrek aan zelfvertrouwen laat ik me leiden door wat andere willen en verdwijnt die zelfstandigheid volledig. Dat laatste hebben we gemerkt tijdens de reis in Canada. Wanneer ik de enige in groep ben die is zoals ik ben dan zal ik mezelf niet laten zien en laat ik mezelf p de achtergrond verdwijnen. Wanneer ik in een omgeving ben van mensen die zijn zoals ik ben durf ik meer voor mezelf uit te komen en mezelf te laten zien. Dan komt de zelfstandigheid ook weer naar boven. Dat betekent ergens wel dat het jammer is dat ik dit enkel doe wanneer ik mensen heb waarbij ik me comfortabel voel want ik zou in elke situatie eigenlijk mezelf mogen zijn en toch was dit een hele moeilijke opgave. Het wakkert dan je onzekerheid nog meer aan.
Ik ben een stil persoon in het diepe van mijn zijn en niet die luidruchtige persoon die ik eigenlijk dacht dat ik was. Die ben ik enkel wanneer de trilling juist is en wanneer ik op hetzelfde niveau zit als de personen in mijn buurt. En zo komen we aan het laatste deel van dit blog! 15 delen op een jaar tijd! Het zoeken van mezelf, wie ik echt ben en mijn innerlijke rust die mocht terugkeren en last out not least, gewoon controle loslaat van vele dingen. Financieel, nieuwe inrichting huis, nieuwe job waar ik eigenlijk totaal nog niet aan denk en mezelf de tijd geef om mij hier ook weer voor klaar te stomen. Mezelf gewoon laten meestromen op mijn gevoel en intuïtie. Makkelijk? Niet altijd, maar zeker de moeite waard!
Reactie plaatsen
Reacties