We gaan even dieper in op de post van gisteren…
Burn-out, depressies… hoe je het ook wil noemen voor jezelf, velen onder ons krijgen ermee te maken. Maar hoe ga je ermee om? Kun je hiervan herstellen? Ja, dat kan wel, maar je zal er wel anders uitkomen dan je erin ging. Alles hangt af van je eigen mindset en de wil om er iets aan te doen of niet.
Althans, dat is wat ik heb ondervonden. Het is vooral leren om het probleem niet uit de weg te gaan en het net durven toe te laten, net als alle emoties en gevoelens die ermee gepaard gaan. Onderdrukken maakt het helaas alleen maar erger en ook dat weet ik vanuit eigen ervaring.
Als we even ingaan op een burn-out, begint dit eigenlijk al een hele tijd alvorens je die effectieve crash krijgt. Als ik kijk naar mijn proces, is dit eigenlijk begonnen in januari 2021.
Op dat moment was ik bijna een jaar bewust op het spirituele pad en onbewust al van december 2017.
Maar…
In oktober 2020 begon de tweestrijd in mezelf. Ik wilde een ander leven en kon nog moeilijk omgaan met de aardse gedachten en was de spiritualiteit iets waar ik me meer en meer wilde in verdiepen. Op die jaren heen is uiteraard mijn spiritualiteit ook enorm veranderd.
Maar door het gevecht in mezelf en niet weten welke keuzes maken, welke kant opgaan, begon mijn gevecht tegen mezelf en het leven. Hierdoor stopte ook de stroom in mijn spirituele leven.
Ik voelde me moe, ik wist met mezelf geen blijf, kwam voor mezelf op maar niet op de juiste manier. Het werd zo erg dat in het jaar 2022 ik echt gewoon door een futiliteit uit mijn krammen schoot van woede. Tegen mezelf, mensen rondom mij, mijn dieren… wenen zonder aanleiding en gewoon op zijn. Niets willen doen, etc.
Ach ja,… tot het einde van het jaar, en toen kwam de crash. Dus eigenlijk was die burn-out al twee jaar bezig. Ergens weet je dat wel, je voelt dat je lichaam op is, maar… je wilt er niet aan toegeven. Althans, ik niet… ik was continu bezig van smorgens tot ‘s avonds laat. Vroeg opstaan, laat gaan slapen, niets was me teveel.
Mijn levens wil was ergens gewoon gebroken. Tja…
Om in die crash heb ik toch hulp gezocht omdat ik zoiets had van, misschien is het wel nodig. Echter is het belangrijk de juiste hulp te zoeken of te vinden.
Toen ik voor een kennismaking bij een burn-out coach ging, voelde het eigenlijk al niet zo goed aan. Ik mocht geen levensveranderende beslissingen nemen want hey dat was nu zeker niet het moment. Ik zat toen al met het idee om ontslag te nemen en te reizen , al lang voor die crash.
En het was de bedoeling zo snel mogelijk weer op de been te zijn en me weer aan het werk te zetten. Een opgegeven plan volgen. Was het nu net niet de bedoeling om in een burn-out je lichaam te laten rusten? Net omdat je altijd in overdrive hebt gestaan?
Die samenwerking ging ik dus niet aan en dacht wel van het alleen aan te kunnen. Enkele maanden nadien ging ik toch eens antidepressiva slikken. Aangezien ik op reis ging, wou ik toch een klein beetje me beter voelen.
Mensen in mijn omgeving weten dat ik eigenlijk tegen pillen ben en zelfs pijnstilling is iets dat ik destijds zelden tot nooit nam. Ik dacht er gewoon niet aan.
Eens terug uit vakantie ben ik kort erna gestopt met deze dus in te nemen. Had ik dat beter niet gedaan? Geen idee. Echter is mijn waarheid dat je hiermee gewoon de dingen onderdrukt en het probleem dus niet oplost. Ik wil niemand met de vinger wijzen die dit wel doet. Dit is hoe ik erin sta, laat dat even duidelijk zijn. Ieder moet doen wat goed voelt voor zichzelf.
Maar we zoeken allemaal een weg in het leven, en dat kan allemaal zeer vermoeiend zijn. Zeker als men zich niet op hun plek voelt hier.
De emoties van voor die burn-out en de vermoeidheid bleven aanslepen, maar eigenlijk namen emoties van niet weten wat of gewoon alles beu zijn plaats voor gevoelens van angst het voorbije jaar. Angst voor het financiële deel, angst toch weer terug voor een baas te moeten gaan werken, etc…
Door angst kan men gewoon echt wel verlamd worden en zelfs bij de pakken blijven zitten. Ik heb het mezelf ook nooit gemakkelijk gemaakt en ben dan ook een echte strever.
Nu… door vele beurzen te doen, kom je vele mensen tegen, en je hoopt ergens wel dat er misschien iemand tussen zit die je kan helpen. Maar wat is goed?
Hulp aannemen is ook iets dat je zelf dient te willen, en dat is nu ook niet mijn beste kant.. Ik doe alles wel alleen.
Een burn-out is het aangeven van je eigen grenzen, luisteren naar je emoties en je lichaam. Maar zolang je dat niet doet, blijf je in die spiraal zitten. Zo ook ik…
Met momenten ging het beter en andere momenten weer slechter. Zoals men tegen mij zei: het pad is zoals een hartslag. Klopt wel.
De ene keer was ik opgewekt en de andere keer zat ik weer miserabel in mijn zetel. Moe, niets willen doen, etc. Het is ook een stuk aanvaarding, maar ook soms jezelf wel eens een schop onder de kont geven.
Zoals ik in mijn lezingen zei: eerst wil je geest doorgaan en niet opgeven terwijl je lichaam op is, en nadien zit je in die spiraal dat je geest je gewoon moe maakt en jou in die spiraal vastzet.
Daarom begon ik eind augustus… jaja, 31/8 was het weer een keerzijde. Ik zette mijn wekker, stond op, nam direct een koude douche en ging wandelen. ‘s avonds zelfs nog lopen… ik heb dat enkele weken volgehouden en dan kwam het koude weer eraan en werd die koude douche een warme douche. .
Ik merkte wel dat er een keerpunt was in mezelf alsook het financiële stuk. Maar het gaat altijd met ups en downs. Echter is dat ook gewoon nodig om weer niet in die overdrive te gaan, hoewel zo zag ik dat nooit. Ik voelde me gewoon lui.
Mij moe voelen is echt een hatelijk gevoel geweest doorheen heel deze periode. Dat gevoel ebt stilaan weg.
En zoals ik gisteren nog zei tegen een collega… dankzij haar sessies voel ik mezelf ook weer stilaan herleven. Ik zak als het ware weer in mijn eigen lichaam en voel dit ook op de manier hoe ik stap. Dit komt dan ook doordat mijn lichaam stilaan de pijn loslaat die het al 6 jaar vasthoudt.
Het voelt goed om na al die jaren weer terug een deel van mezelf te worden en het deel terug te vinden dat ik kwijt was.
Weer te kunnen of vooral durven te genieten van het leven, wat er op mijn pad komt gewoon aan te nemen en te zien waar ik uit kom.
Eigenlijk is een burn-out voor mij een transformatie waarin je bewuster in het leven staat erna dan voorheen. Wat het voor jou betekent, kan totaal iets anders zijn. Leer je grenzen te stellen en te luisteren naar je lichaam.
Gewoon bewust door het leven gaan. Want als mens, misschien soms helaas, hebben we emoties meegekregen, hebben we een denken meegekeken. Hoe we ermee omgaan, bepaalt een groot deel van hoe we het leven zien en hoe we door het leven wandelen.
Leren de zaken vanuit een hoger perspectief te bekijken vergt moed en doorzettingsvermogen en is niet zomaar aan iedereen gegeven. Dat is waarom sommige zielen liever in het onbewuste blijven leven en andere naar de hogere dimensie stappen.
Maar ook daar is alles goed, want men heeft alles nodig om een wereld te maken.
Lieve ziel…
Heb moed en vertrouwen in jezelf en het leven.
Reactie plaatsen
Reacties