This is my Journey - Deel 14 - Ik ben geen teamplayer, basta.

Canada is een prachtig land met haar wijde natuur en wildleven. De manier hoe mensen hier omgaan met elkaar, met dieren, we kunnen er eigenlijk iets van leren. Ik vind dit prachtig en ik kijk er met veel bewondering naar. Echter was Canada voor mij een zware reis mentaal en fysiek alhoewel ik het fysiek niet echt heb ondervonden, niettegenstaande dat mijn fysiek alles behalve in orde was bij het aanvangen van deze reis. Ik had er best wel schrik voor, maar ergens wist ik dat het me wel ging lukken denk ik.

Maar, wat heb ik nu eigenlijk geleerd van deze reis? Ben ik meer te weten gekomen over mezelf, wie ik ben en wat mijn doel is? Ja, en punten die ik zeker ook al wist. Het is een reis waar ik me tevens ook heel eenzaam heb gevoeld in een grote groep. Niet kunnen lachen, niet kunnen zeveren, niet kunnen praten. Miljaar, dat is moeilijk voor mij en toch,... Daar waar de reis eigenlijk heel goed begon en ik meteen contact maakte met mensen waar er zelfs een taalbarrière was (Engels) en dat geen probleem vormde, kon ik met mijn eigen groep geen verbinding maken.

De reis alleen maken naar Canada was spannend, want hé, ik ben geen avonturier, of misschien toch diep van binnen? Ergens zit die vonk er wel want reizen heeft altijd al tot mijn aandacht geweest maar ik ben er nooit effectief voor gegaan. Uiteindelijk viel alles goed mee want niettegenstaande ben ik best wel een georganiseerd type als ik iets doe en dus puntje bij paaltje kan ik alleen heel goed mijn plan trekken, waarom zou ik dan toch voor een groepsreis gegaan zijn? Tja, de angst hé. Nu, het is wel zo, laat ons eerlijk zijn dat ik de bergen niet alleen had kunnen intrekken. Het feit dat dit alleen te riskant is zowel voor de wandeling als het feit dat je ook in het gebied van wilde dieren zit zoals wolven, beren, poema's,... etc Alleen op pad gaan wordt niet aangeraden. 

Als ik het bekijk geeft het alleen reizen wel een bepaalde kick die ik heel fijn vind. Akkoord, alles is vlot verlopen, behalve dan dat ik mijn slaapzak verloren ben, maar ach, dat is bijzaak. Al had ik het misschien wel warmer gehad met de slaapzak dan met mijn donsdeken in de tent, geef ik toe. Die kick ervaarde ik vorig jaar al toen ik alleen naar Spanje vertrok. Het vuur in mij was ontwaakt! Ik wilde meer! Ik wilde weer weg en ik begon te plannen en te plannen en kijk waar ik nu zit! Aan de andere kant van de wereld, bijna 1 maand! Wat gaat de tijd snel. Ik wil niet terug naar huis.

Als je je nog herinnert, had ik in mijn posts op Facebook gesproken over de impressie van het eerste hostel. Ik was nog nooit in een hostel geweest en ik die graag alleen ben, dat was in mijn hoofd al een serieuze stap uit mijn comfortzone. Toen ik binnenkwam en de mensen zag zitten, kreeg ik rillingen, eerlijk waar! Ik dacht: neeeeeen! Haha! Toen ze mij alles lieten zien, gemeenschappelijke ruimtes etc dacht ik, waar ben ik aan begonnen. Maar ik liet mijn hoofd niet zot maken door wat ik zag. Want eigenlijk mocht ik Spirit dankbaar zijn dat ik voor een eerste hostel net DAT hostel had gekozen zonder medeweten. Het was bij de mensen aan huis wat het eigenlijk heel knus en familiair maakte en dus ook makkelijk contact met medegasten. Ga niet altijd af op wat je ziet of voelt. Een eerste indruk wilt niet altijd per se iets zeggen. Zeker wanneer je eigenlijk al op voorhand een bepaalde moeilijkheidsgraad hebt, gaat je geest automatisch dat gevoel voeden. What an amazing experience! 

Die dag nam ik ook gewoon alles wat op mijn pad kwam. Een medegast vroeg of ik meeging naar de stad en zo deed ik meteen al mijn eerste bezoekje naar Calgary City met Uber. Een hele nieuwe wereld ging voor mij open! We hebben ons goed vermaakt. Samen wat rondgewandeld, gebabbeld, mcdo gegeten want ik kreeg honger! Ik hield mezelf ook wakker want met het tijdsverschil was het plots ook weer veel vroeger dan in België. Maar op het einde werd het wel lastig.

Echter, het fijne gevoel en ervaring veranderde al snel toen ik me bij de groep reizigers voegde waar ik de komende 3 weken mee zou optrekken. Neen, niet het feit van de mensen op zich maar het feit van "gevangen" te zitten. Ja, je bent alleen, doet wat je wil en plots moet je "luisteren". Ok, je hebt wel een bepaalde vrijheid maar toch kan je niet zeggen ik ga naar C als je allen naar A moet gaan hé, logisch. Ik dacht, ik wil weer gewoon mijn eigen ding doen, maar helaas, dat ging niet. Mijn vrijgevochten geest moest dus een beetje getemd worden. 

Bij het eerste hotel waar ik me toevoegde aan de groep, was er één kamer alleen en hoewel alles in mij schreeuwde van neem jij ze want niemand wou alleen slapen dacht ik bij mezelf, neen. Je bent hier om uit je comfortzone te stappen en mensen te leren kennen, dan ga je niet weer alleen slapen, toch? Al zou ik dat na enkele weken wel net gaan doen! Grappig hoe het leven zich keert hé. Die eerste avond ging ik dus de kamer op met één van mijn tentgenote waar we eigenlijk goed met elkaar overweg konden maar ook dat zou de komende periode alweer gaan keren in een minder leuke ervaring. Ja, Spirit heeft me op vele vlakken goed getest en helaas niet altijd even fijn, maar ach, het zij zo hé. De vreemde eend in de bijt ben ik en dat werd al snel duidelijk. Ik kon me met niemand echt verbinden en ik weet bij mezelf dat ik een bepaalde connectie nodig heb om mijn muur te kunnen afbreken. Heb ik die connectie niet, dan zal de muur blijven staan en heb ik ergens liever geen contact. Al is dat niet zo leuk als je natuurlijk in groep vertoefd en iedereen zich net wel goed verstaat. Ik kan helaas niet veranderen wie ik ben en dat is ook maar goed. Ik ga mezelf niet veranderen voor anderen. Het accepteren van jezelf is een belangrijk punt en wie ben ik? tja, ik ben iemand die graag alleen is en net dan kom ik in mijn sas en ben ik onafhankelijk en ondernemend. Zet me in groep en al dat verdwijnt, simpel. Een teamplayer? Neen, ik ben niet en ik zal dat ook nooit zijn. I know.

Gelukkig kreeg ik het wel voor elkaar, nu ja, misschien niet alleen door mezelf, dat ieder ook betaalde voor hun eigen eten en niet gewoon alles door elkaar delen. Ik eet niet per se wat iemand anders eet of omgekeerd en dat blijft voor mij het eerlijkste. Ik kijk naar de prijzen, een ander niet, geen probleem. Maar hoewel dit eerst zo werd afgesproken begon men daar bij de eerste brief wat moeilijk over te doen, ik dacht: ai neen. Maar gelukkig hielp Spirit mij hiermee en zelf al zou de groep het zo doen, ik zou het toch doen op mijn manier, na :-p.

Ik doe veel dingen een beetje op mijn manier en niet altijd volgens het boekje en ook dat werd al snel duidelijk met het opzetten van de tent. Akkoord, het was donker, koud en het regende en het was al laat en dan nog ergens daar in de natuur... Maar ik ben niet pietje precies in die zin dat alles volgens het boekje moet. Ik zet op en dan kan ik nog altijd iets aanpassen, maar neen. Hier moest het allemaal correct gaan en niet van A naar D maar van A naar B. Okay! Dat is voor mij al een reden om mij achteruit te zetten. Hoewel ik een heel defensief persoon ben, heb ik niet graag discussies en al zeker niet als iedereen zich goed verstaat. Maar goed, ik hou ook niet zo van discussies. Hoewel ik graag zaken voorbereid, kan ik soms ook iets hebben: van we zien wel.

Wat volgde was de eerste nacht van de reeks slechte nachten die ik de komende 3 weken zou hebben en helaas ook van enkele ochtenden. De nacht was koud, ik kon niet slapen en in de ochtend regende het nog steeds en opstaan was dus een opgave... Maar... Ik voelde dat er iets was aan mijn oog maar hoe? Tja, heel mijn oog was gezwollen en dicht. Ik dacht een insectenbeet aangezien ik dit nog eens heb voorgehad. Wat een ochtend. Bedankt Spirit! Ik kon wel janken, maar ik deed kranig voort. Ontbijten, aankleden en hop weg naar onze eerste hike. Aan het einde van de avond was ik echt wel blij om even op rust te komen want alles met één oog doen is zeer vermoeiend. Je hebt ook geen dieptezicht meer en je moet je goed concentreren en kijken waar je loopt. Ik dacht bij mezelf, allé, ik zit zover in de mooie natuur en ik kan niet eens genieten want ik moet naar mijn voeten kijken haha! 

Maar de volgende ochtend, na weer een slechte nacht, wat is met 3 in een tent toch moeilijk. Arme ik, haha! Maar Spirit vond dat niet "erg" genoeg allemaal dus gaf ie me de tweede ochtend zelfs 2 gezwollen ogen! Gelukkig kon ik mijn oog wel nog open houden. Aja, anders was het maar donker :-p  Die dag gingen we raften, dus mijn ogen waren wel van belang! Tegen de avond werd de zwelling minder en was het zo goed als weg, tot de ochtend... Uiteindelijk bleek het gewoon vochtophoping te zijn. Misschien net door het slechte slapen? Geen idee, maar gelukkig was het de dagen nadien niet zo erg meer en na ongeveer een 2 tal uur ook volledig ontzwollen. Tja, 17 man in de groep en ik mocht het ondergaan ;-)

Ondertussen werd de communicatie naar mij toe steeds minder en minder en ik, tja, ik kroop nog meer en meer in mijn schulp. Het is eigenlijk een vicieuze cirkel. Als mensen zien dat je zelf geen contact maakt, gaan ze er zelf ook geen moeite voor doen. Nu ja, sommige mensen misschien wel, het hangt nu eenmaal van beide personen af . Helaas, in mijn geval, geen van de 17 mensen zaten op mijn trilling en ik niet op die van hen dus kon ik zelf echt geen verbinding maken. Het lukte gewoon niet en dat moest ik aanvaarden. Iedereen wist van mijn drempel af en ik stelde mezelf de vraag of het hun verantwoordelijkheid was of de mijne? Of tja, moest ik mijn verantwoordelijkheid in hun handen leggen zodat ik los kwam? Dat zou inderdaad makkelijk zijn. Soms heb je maar een klein duwtje nodig.

Dan kwam onze 3 daagse hike! Enkele hadden er toch een beetje schrik voor. Ikzelf ook wel want zou mijn conditie het aankunnen? Tot nu toe had ik geen enkel probleem ervaren maar tijdens die tocht was het wel met een rugzak van 15kg. Maar man, wat mag ik fier zijn op mezelf! Ik heb gewoon een BERG beklommen. Had ik dat ooit durven dromen? Over rotsen en al heen klauteren! Ok, het was ook wel weer een heeeeeel ambetant moment waar ik door moest. Want hoewel alles heel goed verliep tijdens de 14km toch die we in 2 dagen hebben gedaan, kwamen we boven op de berg aan en raakte ik al snel onderkoeld door de koude temperatuur en de wind die er blies. Ik begon te wenen en ik zag alles voor mij... Het was maar amper 15u en het regende, het was koud en hoe ging ik de namiddag en avond nog doormaken zo? Waar was ik aan begonnen. Het moest er gewoon uit. Ik wilde warm in mijn bed liggen. Slecht slapen,... Alles was gewoon slecht! Gelukkig bracht een tentgenote mij wat comfort en toen de regen stopte ben ik ook uit de tent gegaan. Ik heb gegeten en niet veel later zijn we gaan slapen want het was vroeg opstaan de volgende dag omdat we de afdaling in één trek gingen doen. 

De afdaling begon ook weer heel goed, maar na 1/3 te hebben gedaan kreeg ik al snel last van een spier die de dag ervoor ook al wat pijn deed in mijn bovenbil. Die spier zou me de rest van de weg ook tegenzitten en vertragen. Ik was kwaad, want ook hier werd ik weer met mezelf geconfronteerd dat het niet lukte en ik eigenlijk de laatste, samen met mijn tentgenote (niet degene die kwaad was op mij in de rest van het verhaal straks) die wel bij me bleef. Maar hey, weg, Jessica, kijk eens naar wat je wel hebt gedaan! Een trektocht in de wilde natuur, in een tent slapen, de berg beklimmen en 14 km in één trek weer naar beneden en dat allemaal met een rugzak van 15 kg! Wie had dat enkele maanden geleden of zelfs weken geleden kunnen denken? Ik toch alvast niet.

Terug even op het groepsgebeuren dat ook na de hike en tijdens de hike ook wel voelbaar was. Op een gegeven moment liet ik het los en deed ik zowat mijn eigen ding als we ergens iets gingen bekijken of aan het meer zitten. Als bij wonder kwam er iets meer communicatie tussen mij en enkele anderen en dacht: kijk, ik laat het los en dan komt het op mijn pad. Toch zou Spirit er een stokje voor steken en een serieus stokje. Tja :-p Ik lach wel maar op dat moment lachte ik groen ;-). 

De dag nadien gingen we richting Whistler en daar zouden we vrijdag ook gaan mountainbiken. Alles verliep goed totdat, tja wie anders, ikke viel. Eigenlijk heel stom, maar mijn arm lag serieus open. Niets aan te doen, het zij zo. Het was gebeurd en kon niets veranderen aan het voorval. Al voelde ik me wel wat duizelig . Waarschijnlijk te snel opgestaan na de val. De begeleider van de toer zei dat ik misschien genaaid moest worden en ik dacht, euh? Dat ziet ge van hier! Niet! Na onze tocht en het bezoeken van de hoge bergen, mochten we nog even de stad gaan verkennen op eigen houtje. Ik wilde in eerste instantie mee met de groep, maar dacht al gauw bij mezelf, ik doe mijn ding want ik heb graag de tijd om rustig aan de winkeltjes te doen. Ik ging iets halen om te eten en ging op een bankje zitten op mijn gemak. Zalig! Kort erna kwam ik de groep, allé een deel, weer tegen maar als ik dan sprak kwam er weinig reactie op. Ik ging naar een boekenshop die ik had gevonden op Google, vertelde ik hen. Zij gingen iets gaan drinken. Ik ging nadien te voet terug naar de camping, een half uurtje wandelen. Ik voelde dat de emoties van de val hun tol begonnen te eisen en dat het tijd was om te rusten. De wonde moest nog gespoeld en ontsmet worden ook en dat was geen lachertje. Gelukkig hadden twee dames van de groep me bijgestaan om alles grondig te kuisen. 

En hier komt het stokje van Spirit! De ochtend nadien was ik vroeg wakker en had pijn aan mijn arm. De val had een beetje meer effect op mijn lichaam dan de dag voordien. Ik had hierdoor dan ook nog eens slecht geslapen. Aankleden was moeilijk en alles moest met één arm. Hierdoor hebben mijn tentgenotes de tent alleen moeten afbreken en ik denk, weet het niet zeker, maar ik zie geen andere mogelijkheid dat ze dit niet zo apprecieerden. Hoewel dit me nog niet opviel op het moment zelf. We gingen onze tocht verder zetten richting Tofino met de boot.

Aangekomen bij de camping, de laatste, YES! Had de tentgenote van wie de tent was al uit de auto gehaald en was zij reeds gaan douchen. Ik dacht, ok... Dan plots sprak iemand me aan van dat ze gaan douchen was maar wij de tent al wel konden opstellen. Ik vond dat vreemd. Misschien ligt het aan mij maar hoe zou je zelf als men anders niet tegen je spreekt en dan plots wel? Mijn andere tentgenote die met mij in de auto zat sprak niet tegen mij en ik had nog niet direct erg in. Maar toen we de tent aan het opstellen waren, wat niet makkelijk was met mijn arm, maar geen rekening mee werd gehouden en ook geen communicatie was van beide kanten werd plots een beetje chagrijnig. We hadden van anderen een steen gekregen om onze piketten in de grond te kloppen en zij was eerst. Toen ik de steen nam was ze aan het mompelen dat ik zelf toch ook een steen kon pakken? Ik snapte het niet zo goed. Wat was er nu zo erg aan? Ok, ja misschien had ik dat wel kunnen doen, maar zo erg was dat toch niet? Dat maakte het voor mij moeilijk.

Ik besloot om die avond alleen te blijven op de camping. Te lezen, te schrijven, alles wat van me af te zetten. Uiteindelijk kwam iemand van mijn autogroep naar mij omdat ie zag dat het niet ging en ik barstte in tranen uit. Het deed me wel even deugd om te babbelen, het luchtte op. Tegen de avond gingen we nog kijken naar de zonsondergang en dan ging ik slapen. De ochtend nadien gingen we kajakken.

Toen we op maandag de tent weer moesten afbreken was het aan het regenen, koud en we hadden wat teveel tijd naar mijn goesting XD, vervelend als je vroeg opstaat hé. En op een gegeven moment wilde ik de piketten reeds uit de grond halen. Dat was weer tegen de zin van mijn tentgenote die kwaad reageerde dat ik maar moest wachten tot ze uit de tent was. In eerste instantie wilde ik me sterk houden, maar dan ging ik naar het WC en zonderde me af. Ik berichtte iemand en de tranen begonnen te rollen. Iemand van de groep had dit op zich gezien en hoewel ze gisteren tegen me sprak van de tent op te zetten kon er nu geen woordje vanaf. Natuurlijk, misschien zijn mensen niet altijd even makkelijk als het op emoties aankomt. Ergens moet men dat ook begrijpen. Maar als ik iemand zie wenen zou ik toch vragen of alles goed gaat denk ik dan?

Het was voor mij een lange weg naar het hotel maar eens aangekomen zat ik eindelijk ALLEEN op een HOTELKAMER! Hemel op aarde :-D

De rest van de vakantie hoef ik niet echt meer in detail te gaan vertellen. Behalve één iemand heeft er niemand afscheid van mij genomen toen ze naar huis vertrokken en ik, ook niet van hen, laat ons eerlijk zijn.

Ik heb vele lessen van deze eerste reis gekregen en de meeste waren niet zo fijn maar ik heb me sterk gehouden en veel over mezelf geleerd. Ik kan niet in de plaats van iemand anders denken of voelen. Maar vooral voor mezelf heb ik gemerkt dat ik van een onafhankelijk en ondernemend iemand als alleenstaande verander naar iemand die aan de grond genageld staat in een groep en zichzelf volledig wegcijfert en niets durft. Nu, niets durven is misschien een groot woord als ik me goed zou voelen tussen de personen zelf. Dat zou ook veel veranderen, maar als ik het bekijk op verschillende vlakken ben ik gewoon GEEN groepsmens, geen TEAMPLAYER en ook dat mag er zijn. We kunnen nu eenmaal niet allemaal hetzelfde zijn toch? En waarom wil ik dat persé wel zijn? Als je iets niet probeert, dan weet je het niet, maar in dit geval heb ik het gedaan en is het niet uitgevallen zoals ik misschien hoopte. Wie weet is de USA groep  helemaal anders en trekken die mensen me wel meer mee. Soms heb je maar één iemand nodig waarbij er een verbinding is en hop. Ik heb een bepaalde connectie nodig om met mensen contact te kunnen maken. Ik maak makkelijker contact met mensen die gewoon even mijn pad bewandelen dan een soort van gedwongen contact. 

Ik ben wie ik ben en ik ben er trots op. Ik bewandel mijn weg alleen en mensen die mee wandelen voor even of altijd zal ik toelaten, zeker :-) Maar ik ben een sterke dame die diep vanbinnen weet wat ze wil en kan en deze reis maakt me weer sterk. De persoon die ik lang geleden kwijt raakte. Ik merk door de vele fysieke momenten dat ik weer zin heb om meer en meer fysiek bezig te zijn. Dat ik weer ga letten op het aantal stappen dat ik per dag maak en dat ik weer denk aan het koken en er ook weer zin in heb! Maar helaas is dat nog even wachten tot ik weer thuis ben. :-D 

Ik ben sinds vrijdag weer alleen en ik bloei weer open. Ik zit hier in het hostel en ook al zijn de kamergenoten heel stil. Ik voelde me direct thuis. Ik ging op onderzoek uit. Ik ga naar het centrum en ja, ik maakte zaterdag zelfs een groepstocht met de fiets met mensen van het hostel, hilarisch hé! Dan ben je alleen en ga je toch weer mee met een groep XD. Canada is in ieder geval een land dat het heel makkelijk maakt voor mij om dingen te vragen en te doen doordat de Canadezen echt heel gastvrij, open en vriendelijk zijn. Geweldig! 

“It’s ok if you’re not a teamplayer. Someone needs to be the independent one and in this case I’m glad to take that responsibility”