2 juli... Het is bijna zover. Binnen 3 dagen vertrek ik richting Canada, mijn droomreis te maken maar vooral om mezelf terug te vinden en te kunnen ontkoppelen van het dagdagelijkse leven. Een stap in mijn leven die ik nooit gehad had te durven zetten. De stap om mezelf terug te vinden heeft grote gevolgen gehad, maar een stap die ik voor mijn eigen welzijn wel moest nemen. Echter is het ook een moment geweest van vele ontgoochelingen in de mensheid. De laatste maanden waren niet al te gemakkelijk. Langs de ene kant vecht je met jezelf en langs de andere kant denken mensen dat omdat je lacht alles weer ok is, maar een lach kan heel veel verbergen.
Ik heb lang gewacht achter enige waardering van mijn bazen op mijn job waar ik al 11 jaar werkzaam was. Toen ik vroeg om verlof zonder wedden en de reden waarom werd dit regelrecht van tafel geveegd zonder enige vorm van discussie. De argumenten die gebruikt werden waren ook alles behalve en geven de indruk dat ze je niet hoog inschatten. Ergens kan je zeggen, misschien vind je dit van jezelf? Ja, op sommige zaken heb ik inderdaad weinig zelfvertrouwen maar alvorens ik een gesprek begin of over iets praat, weet ik wel waarover ik spreek.
Ach ja, waardering, waarom hebben we dit nodig hé? Langs de ene kant ben je eigenlijk zelf de enige persoon die je dit het beste kan geven maar langs de andere kant is het soms wel eens fijn te horen dat je toch een goede werkkracht bent geweest en het feit dit niet te horen, zelfs niet op de laatste werkdag deed pijn. Wanneer ik mijn afscheidscadeau kreeg werd de speech geopend met het feit dat ze niet enkel het nieuwe IT programma vierden die dag maar ook mijn vertrek. Mijn vertrek vieren? ja, dat schoot even in het verkeerde keelgat. Ik ga niet "zomaar" even op reis, toch? Ik ga op reis om mezelf terug te vinden, om met mezelf in het reine te komen, omdat ik struggle met mijn gezondheid zowel mentaal als fysiek, is dat iets om te vieren dacht ik dan? Jullie plaatsen het werk boven gezondheid van een persoonslid...
Ik heb de cadeau aangenomen maar met lange tanden. ik had altijd gezegd dat ik de cadeau niet zou aannemen maar omdat er ook mensen van buitenaf aanwezig waren heb ik toch het geschenk aangenomen, weliswaar zonder enige glimlach en kortaf. Ik kan moeilijk zoiets wegsteken.
Na dit gebeuren had ik nog een 3tal uur de tijd alvorens mijn dag om was, mijn laatste werkdag. Ik bedacht me dat ik eigenlijk mijn emotie op papier kon zetten en op het bureel van mijn bazen nalaten. Maar dan dacht ik, is dat niet laf? Waarom het niet persoonlijk eggen. Er zijn redenen genoeg waarom ik dat niet gedaan heb, maar langs de andere kant dacht ik dat er nu eenmaal mensen zijn die het beter op papier kunnen verwoorden dan via face to face. Daar is niets mis mee. Hoewel ik getwijfeld heb om de brief neer te leggen voor vertrek, heb ik het toch gedaan en eigenlijk best blij. Het afscheid met de oudste collega's verliep beetje emotioneel. Maar we zien elkaar terug na mijn reis.
Ik was mijn ei kwijt en zo mochten ze ook weten hoe ik me echt voelde. Verandert het iets aan de situatie? Neen, maar misschien voor iemand anders die ooit in dezelfde situatie zit als ik wel. Toch doet het nog steeds pijn en zal het nog even tijd nodig hebben dat het kan helen. Sinds donderdag ben ik dan ook ziek, niet ziek ziek maar toch... Last van draaierigheid, gisteren dan weer last van de maag en helaas is ook alles eruit gekomen. En dat net toen we op een etentje waren waarbij ik Kristof en mijn mama had uitgenodigd voor alle hulp. Jammer maar helaas.
Ach ja, veel tijd om na te denken, nieuwe mensen te leren kennen, uit mijn comfortzone te stappen en stap per stap zien wat we nadien gaan doen. De komende weken hou ik jullie elke dag wel op de hoogte waar ik ben :-)
Reactie plaatsen
Reacties