Je bent zwak, de ziekte van de eeuw, een manier om thuis te blijven, vroeger werkten we harder,... en zoveel meer redenen die jou eigenlijk het gevoel geven dat je inderdaad zwak bent of profiteert als je zegt dat je opgebrand bent.
Ik kende het woord wel "de ziekte vd eeuw" maar zelf vond ik het voor mezelf inderdaad zwakheid. Ik specifieker duidelijk MEZELF want ik wil geen afbreuk doen aan mensen die hier eerder aan zijn ten onder gegaan.
Ik ben een sterke vrouw met weinig mensen rondom haar. Dit heb ik ook niet echt nodig want het is goed zoals het is maar toch heb ik hier en daar al dingen mogen overwinnen die niet altijd makkelijk dragen zijn. Het is niet omdat het minder erg is dat het je vanbinnen niet raakt mentaal dan ipv fysiek. Je blijft doorgaan en doorgaan tot op een moment...
Met ouder worden denk je sowieso meer na bij het leven en soms voel je dat je eigenlijk niet meer in je huidige leven past, dat er iets moet of mag eerder veranderen.
Ik heb anderhalf jaar tegen dit gevoel gevochten, doorgegaan omdat ik me niet zwak wilde voelen, omdat ik niet wilde toegeven. Je blijft doorgaan en doorgaan ook al voel je dat je lichaam op is en rust nodig heeft. Je voelt je moe, uitgeput, je hoofd staat niet stil.
Mensen die het niet kennen weten niet waarover ze spreken maar ik spreek uit eigen ervaring. Zoals alles is er een aanleiding tot, een begin, een middelpunt en de uitbarsting die ik je heel gedetailleerd kan vertellen maar daar wacht ik nog even mee.
Het laatste jaar werd ik regelmatig ziek terwijl ik zelden tot nooit ziek ben tenzij eens een snotneus. Dat was al een signaal samen met het altijd moe zijn. Ik werd smorgens wakker precies of er was een vrachtwagen over mij gereden was. Het weekend was voor mij nog erger...
De weekend's waren het laatste jaar voor mij echt een hel want ik stond graag op en werd automatisch vroeg wakker dankzij mijn biologische klok. 7u op een zaterdag of zondag was geen uitzondering. Ik stond op, ontbeet, ging wandelen of lopen, boodschappen doen, gitaarles, paardjes,... het was allemaal goed gevuld maar de laatste maanden werd ik later wakker en was ik nog moe... 8uur tikte de klok aan en opstaan werd een opgave maar ik had nog zoveel te doen. Ik bleef na het ontbijt gewoon in de zetel zitten. Futloos... maar innerlijk was het een chaos want het was een race tegen de klok althans zo voelde dat toch en zodoende genoot ik van niks meer.
Dus ja, een burn out kan iedereen overkomen en neen, het is geen ingebeelde ziekte of zwakheid ook al heb ik het er moeilijk mee, nog steeds. Ik voel me schuldig, ik voel me zwak, ik voel me klein, ik denk dat ik profiteer wanneer ik een goed moment heb maar niemand ziet de strijd binnenin.
Ik weet voor mezelf hoe ik vocht en door heb gedaan tot het op een gegeven moment niet meer gaat. Zoals bij alles heb je natuurlijk wel mensen die ervan profiteren maar daarom moet men niet iedereen over dezelfde kam scheren want je weet nooit wat die persoon zowel fysiek als mentaal ondergaat. Toch is het zo dat mensen meestal geen begrip kunnen op reng voor iets wat ze niet kennen. Wat we niet kennen bestaat niet.
Maar deze burn out is er niet voor niets en zoals we weten is niets toeval. Dat dit net nu moest gebeuren is een geschenk en teken van het universum. Een burn out is een transformatie want eens daaruit geklommen ben je automatisch een ander persoon. Deze burn out is brengt me verder op mijn pad naar de zoektocht van mijn ware IK. Lees alles hierover op de blog pagina -Mijn reis.
Reactie plaatsen
Reacties