Je hebt het waarschijnlijk wel al eens horen waaien "verdriet verandert een mens of verdriet doet veel met een mens", helaas klopt dat volledig en je hebt verdriet en verdriet... Verdriet kan iemand die je kent plotseling aan de grond nagelen en nog een schim van zichzelf zijn. Wanneer iemand verdriet heeft is niets op zijn plaats in die persoon zijn of haar leven. Het rouwen kenmerkt zich dan ook aan onvoorspelbare reacties en gedragingen. Het is belangrijk om deze reacties en gedrag niet persoonlijk te nemen. Het leven is op dat moment één grote chaos en is de persoon gewoon de oriëntatie kwijt in het leven, kwaad op het leven, kwaad op diegene die weg is,... Zoveel onvoorspelbare en onzekere emoties komen naar boven die dit gedrag in de hand werken.
Het probleem is dat de rouwende heel onvoorspelbaar naar de omgeving overkomt en mensen dit persoonlijk zullen opvatten, niet gaan begrijpen, misschien zelfs wel veroordelen hoe de persoon reageert, niet goed weten hoe zelf te reageren,... hierdoor kan het zelfs leiden tot verbreking van contact. Mensen willen de rouwende vermijden omdat ze niet goed weten o te gaan met diens gedrag. Wij hebben, of eerder mijn mama, heeft dit meegemaakt bij het overlijden van mijn papa.
Het proces van de rouwende is veel zwaarder dan diegene die overleden is. Hier zal de ziel terugkeren naar de andere dimensie terwijl de rouwende in het fysieke aardse stukje achterblijft en het leven opnieuw betekenis dient te geven zonder de overledene in diens leven. Misschien heeft de rouwende zelfs angst om de emoties toonbaar te maken in angst om uitgelachen te worden. Een voorbeeld hierin is voor mij eerder met mijn auto: Voor mij leven alle dingen om de ene of andere reden. Dus ook mijn auto, daar sprak ik tegen en we hadden doorheen de jaren vele km's afgelegd etc. Van de ene op de andere dag werd deze aangereden en was ik mijn auto verloren. Regelmatig, tot zelfs nu, als ik dezelfde auto zie rijden of tegenkom zal ik altijd zeggen "mijn bakske". Ja, ik werd hiervoor uitgelachen toen ik zei: Wilt mijn bakske me iets vertellen dat ik hem één jaar na aanrijding zoveel tegenkom? Niet dat ik weende om mijn auto, maar mijn auto was me dierbaar en dat werd niet aux serieux genomen omdat mensen het niet normaal vinden dat je om "een ding" kunt rouwen, net als dat mensen rouwen over een huisdier zullen sommigen best vreemd vinden.
Door het niet uiten van emoties, zichzelf terugtrekken etc kan er irritatie ontstaan. De persoon heeft geen gesprekspartner om gevoelens te delen en te uiten. Als deze emoties zich opstapelen zullen er andere symptomen naar boven komen. De negatieve energie moet er uit. Misschien voelt me zich schuldig omdat men bepaalde emoties zoals opluchting, kwaadheid voelt tegenover de overledene en durft men dit niet te vertellen. Je weet niet altijd het hele proces erachter. Stel dat de rouwende lange tijd voor de overledene heeft moeten zorgen zal deze ergens een kreet van opluchting ervaren dat deze last van de schouders valt.
Alle gevoel mag er zijn en na een tijdje doven ze ook wel uit. Echter de keerzijde is wel dat de rouwende zich meer met de overledene kan gaan bezighouden en tot obsessief gedrag leiden. Dit staat een gezonde verwerking en loslaten in de weg. Het is daarom steeds belangrijk om de rouwende vanop een afstand te observeren en toch in hun eer te laten met wat ze voor zichzelf ondernemen om het verlies een plek te geven.
Reactie plaatsen
Reacties