De dood is een gegeven waar we allemaal als mens mee te maken krijgen. Als mens weten we dat leven en dood samenhangen en onvermijdelijk is. Daar zijn we ons ook zeer bewust van en toch heeft de ene er totaal geen angst voor terwijl de andere al in een hoekje kruipt bij de gedachte alleen al. Als jong meisje kwam ik al vroeg in aanraking met de dood en dat van een heel dierbaar persoon die ook heel dicht bij mij stond met name mijn eigen papa. Zijn dood kwam heel onverwachts maar heeft me gemaakt tot de vrouw die ik nu ben.
Wanneer wij als mens gaan sterven zullen wij steeds afscheid nemen van onze dierbaren echter zien wij deze tekens niet altijd omdat wij er niet meer bewust mee omgaan. Soms kiest een stervende een moment uit wanneer zijn dierbare niet meer bij hun op bezoek zijn of soms net wel. Een stervende weet wanneer zijn of haar tijd aangekomen is. De ziel maakt zich klaar om zich los te maken van het lichaam want het lichaam is uiteindelijk hetgeen dat afsterft terwijl de ziel weer naar de spirituele wereld tot wanneer zij weer mag reïncarneren.
Toen mijn papa zich klaarmaakte om de spirituele wereld als ziel weer te betreden kwam hij van mij afscheid nemen zonder dat ik dit eigenlijk besefte. Mijn laatste moment naar hem toe was eigenlijk een beetje mompelend want hij weerhield me van mijn slaap. Ik wist dat hij zich niet super in zijn nopjes voelde en hij ging die avond ook vroeg slapen maar helaas werd hij tijdens de nacht zieker en kreeg hij meer last van pijn in de borst en arm. Ik werd wakker in het midden van de nacht door gekreun en merkte dat hij naast me in bed lag. Hij was bij mij komen liggen om zich te verwarmen terwijl mijn mama dekens ging zoeken boven op de kamer (ik sliep beneden naast de salon). Ik zuchtte want ik wilde slapen omdat ik de dag nadien vroeg moest opstaan voor school. Hij excuseerde zich en liep weer de kamer uit. Dat waren mijn laatste momenten met hem maar ik weet dat hij me dit niet kwalijk nam. De momenten nadien belde mijn moeder de dokter, nadien kwam een ambulance en ik moest me die ochtend alleen klaarmaken voor school want mijn zusje was ziek thuis.
Als kind voelde ik dat er iets niet klopte en dat men mij op school zou komen halen en zo geschiedde dat ook want hoewel het een halve dag school was kwamen ze mij iets voor de middag al uit de klas halen en helaas wist ik het al... Korte tijd nadien waren we thuis en nam mijn mama me apart met mijn zusje op de kamer om het nieuws te melden maar ergens kwam het niet tot een schok. Ergens moest ik me zelf forceren om te weten :-O Vreemd maar toch was het zo, waarom? Mijn papa had al afscheid genomen, onbewust wist ik het al.
Onbewust heeft dit er ook voor gezorgd dat de dood mij altijd geïntrigeerd heeft en of dit nu energetisch of fysiek is maakt niet zoveel uit want een lichaam in ontbinding, los van het spirituele, is iets dat mij echt heel fel intrigeert. Als je ziet dat een lichaam op nog geen 24u helemaal verdwenen kan zijn dan besef je dat we eigenlijk maar heel klein zijn op deze wereld maar ook dat de natuur heel goed in elkaar zit op je lichaam op te ruimen. Echter komt dit niet altijd zo voor omdat wij onze overledene in een kist plaatsen, diep onder de grond waardoor het lichaam langer bewaart blijft tenzij je je laat cremeren, dat is weer een ander gegeven.
Als kind heb ik mijn papa altijd bij me gevoeld en tot op de dag van vandaag voel ik dit nog maar ervaar ik dit anders. Ik vertelde altijd dat mijn papa vanuit hierboven meekeek naar ons hier op aarde. Want hoewel zijn lichaam er niet meer is weet ik dat zijn ziel nog altijd voorleeft in een andere dimensie en wij elkaar ook weer zullen zien.
Reactie plaatsen
Reacties