Wanneer we een dierbare verliezen dan zoeken we een houvast. Houvast aan geloof, ook al zijn we dat niet persé, houvast aan tradities en de rituelen die daarmee gepaard gaan. Op het moment dat we zo'n verlies moeten verwerken, al dan niet onverwacht, gaan wij door een enorme schokgolf van emoties. Emoties die iedereen op een andere manier verwerkt. De ene werkt op automatische robot en de andere zit in zak en as. Voor iedereen die te maken krijgt met dergelijk verlies dient een manier te zoeken die voor hem of haar past om het proces te verwerken.
Waarom zoeken we houvast bij God als we hiervoor eigenlijk nooit naar de kerk gingen of zelfs geen gebed deden? Een goede vraag... We zijn op zoek naar antwoorden. Waarom? Waarom verlies ik mijn partner, mijn kind, mijn beste vriend of vriendin,... Iemand die ons heel dierbaar is en al dan niet plots wegvalt laat een leemte achter. Je wilt zeker zijn dat je ook alles gedaan hebt wat je kon. Schuldgevoel steekt de kop op: had ik maar meer gedaan,... Zoveel emoties die door ons heen gaan en waar we nooit een concreet antwoord zullen op krijgen.
Als mens geloven we in een hogere macht, een hogere energie of dit nu God is of iemand/ iets anders dat maakt niet uit. We wenden ons tot het universum waarbij we vragen om te waken over ons dierbare persoon. Waarbij we deze dierbare nog bij ons voelen althans in energetische vorm. Tradities en ritualen zorgen ervoor dat we een bepaalde houvast hebben in het gebrek van oriëntatie bij het verliezen van iemand en de nieuwe weg die wij moeten afleggen in ons leven. Want draai en keer het zoals je wilt diegene die achterblijft moet zijn leven anders instellen als daarvoor. Soms kan dat gepaard gaan met verkoop van een huis, auto,... we moeten niet alleen afscheid nemen van de persoon maar ook van materialistische en tastbare zaken en zelfs onze omgeving. Alles wordt overhoop gehaald en dan is het normaal dat we als mens houvast zoeken in kleine dingen. Net zoals wanneer we trouwen dit toch voor de kerk doen of onze baby laten dopen terwijl we eigenlijk niet gelovig zijn. Het is een ingeburgerde traditie die velen van ons nog in stand houden.
Wanneer we komen te overlijden dan hebben de overlevende de tradities/ ritueel om afscheid te nemen in het mortuarium. Een laatste groet... We doen dit om met onszelf ook het in reine te komen, dingen nog te vertellen aan de overledene, dingen mee te geven,... kort daarop volgt de uitvaartdienst met ofwel de begrafenis of crematie. Het zijn allemaal bekende rituelen waar we eigenlijk niet meer bij stil staan omdat het zo is ingeburgerd. Elke cultuur heeft hierbij ook zijn eigen manier om dit te verwerken. Wij als westerse samenleving gaan niet echt veel meer doen dan dit. Andere culturen zoals toen mijn oma overleden was, had zij haar nachtverpleegster van Afrikaanse origine die een kaars aanstak wanneer ze haar vond in haar bed, dood. De kaars was als symbool van iemand die net gestorven was om haar als ziel te laten overgaan etc. Wij hebben vele rituelen laten verloren gaan wat ergens jammer is. Net als wanneer een persoon thuis sterft de ruimte/ huis reinigen zijn zaken die wij nog zelden doen maar ergens een mooi ritueel zijn zodat de energie van het huis/ ruimte gezuiverd wordt voor de nieuwe bewoners.
Van welke cultuur ben jij afkomstig en welk ritueel heb jij als er iemand overleden is?
Reactie plaatsen
Reacties