Hoewel een deel van jouw leven vastligt in je lot, je blauwdruk, jouw levenspad etc hebben we toch nog steeds een eigen wil ook. Soms is die eigen wil sterk, soms niet en dat mocht ik zondag ondervinden. Het is heel moeilijk om dan tegen je ego te zeggen "het is niets, het is ok". Doch langs de andere kant leert die minder sterke wil mij ook iets. Dat ik soms ook eens de brui mag geven aan iets, dat dat niet erg is. Vroeger zou ik doorgedaan hebben no matter what, maar is dat dan beter? Soms wel en soms niet.
Dan denk ik? Ik heb verdomme 2 maanden gewandeld en gedaan in de bergen met en zonder rugzak, gewoon zo gewandeld en dan kan ik nog geen 10 km uitlopen! Ergens was ik kwaad op mezelf want fysiek was er geen probleem en 2 km lopen was geen probleem. Ik had zelfs een heel goed tempo en toch liep het fout... Telkens ik opnieuw probeerde te lopen zei mijn hoofd tegen mij STOP. Toch wou ik doordoen, want kom, ik wil niet afgaan?! Wat gaan de mensen wel niet denken en zo was ik constant tegen mezelf bezig. Ik had nog nooit opgegeven.
Wat ik voelde was dat ik graag de wedstrijden zou lopen zoals ik destijds altijd deed, maar diep vanbinnen voel ik dat het eigenlijk niet meer aan mij besteed is, ik vind het niet meer fijn en doordat ik het niet fijn meer vind wil ik ook geen moeite doen en gaat mijn eigen wil een eigen leven leiden en mijn lichaam bepalen. Ergens vond ik het jammer want ik had graag de 10 km uitgelopen maar ipv ze te lopen heb ik 7 km gewandeld. Ik heb een shortcut kunnen nemen aan een lus. Zelfs de laatset 2km lopen ging me niet af en fysiek was ik zelfs niet moe, ik begreep het niet.
Het grappige was wel dat de mensen mij aan het aanmoedigen waren, komaan, nog 200m! Ergens in mij schreeuwde alles om te zeggen dat ik gestopt was, maar dan dacht ik ach,... Wat maakt het uit? Waarom wil mijn ego nu precies alles gaan uitleggen? Hoe ik over die eindstreep geraak, niemand weet het en ik doe er niemand kwaad mee. Het is niet dat ik op het podium zal komen te staan en iemands medaille zal afnemen hé ;-) Dus deed ik door en heb ik de laatste meters wel over de eindstreep gelopen en kreeg ik een dikke proficiat van iedereen and so be it!
Het heeft me wel getoond dat we soms in het leven moeten opgeven en dat dat niet erg is. Het leven is met ups and downs en ook al geven we eens op, dat is niet erg. Het ding is gewoon, dat ligt aan mezelf, dat ik weet als ik éénmaal eens opgeef of niet wat meer moeite doe, ik makkelijker de brui zal geven aan dingen want ik ben soms een makkelijke opgever. Misschien is wel net daarom dat ik steeds probeer door te doen en niet wil opgeven? Maar in het verleden heeft het ook wel veel van mijn lichaam gevraagd en ook daar moet ik naar luisteren ook al ging het fysiek wel, geestelijk ging het niet en daar mag naar geluisterd worden. Een wijze les voor mezelf al zal ik vrijdag toch weer aan de start staan voor een nieuwe poging van 10km!
Reactie plaatsen
Reacties