We ervaren allemaal verschillende helften in ons eigen zijn. met de ene persoon zijn we grappig met de andere serieuzer. De ene relatie, op welk niveau ook, kan diepgaand zijn terwijl de andere oppervlakkig is. Toch verdringen we soms bepaalde kanten van onszelf uit angst dat mensen ons niet gaan aanvaarden zoals we zijn. dit is het verhaal van de koning en zijn nar.
Er was eens ooit in een land hier ver, ver vandaan een koning. De koning was een mooie man, had gevoel voor humor maar serieus wanneer nodig, straalde kracht uit en wist wat hij wou. Hij was geliefd doch zijn nar was geliefder dan hijzelf. Ergens stond hij altijd in de schaduw van zijn nar. De nar, de zot van het paleis wist ten alle tijden sfeer te brengen in het o zo donkere paleis. Grapjes maken, mensen doen lachen, het was zijn lange leven en dat was het enige waar mensen zich nog konden aan optrekken in hun soms zo moeilijk leven. Het volk was blij te koning te zien maar wanneer de nar op het toneel verscheen, verdween de koning achter zijn schaduw. De koning begreep niet hoe dit kon. Hij was toch een goeie man? Hij begon na te denken over zichzelf en dacht dat serieus zijn niet goed genoeg meer was.
Op een dag verscheen er een mooie dame aan het hof. De koning zijn oog viel meteen op haar doch had hij schrik om haar te benaderen. Wat als ze me niet leuk vindt? Wat als ze me te serieus vindt? De nar was zijn trouwe rechterhand en hij nam deze dan ook in vertrouwen. De nar had een plan. De nar vertelde de koning om de rollen om te keren zodanig dat hij haar kon benaderen op een grappige, zotte manier en zo gebeurde het. De nar werd de koning en de koning de nar. Vermomd als nar kon de koning zichzelf laten gaan. Hij nam al zijn moed bij elkaar en begon te lachen en te zeveren als nooit tevoren. De koning genood! Al de aandacht ging naar hem ipv de koning die eigenlijk de vermomde nar was maar niemand wist dit.
De koning in zijn nieuwe gedaante zocht toenadering tot de mooie dame. Hij was eigenlijk op slag verliefd en doordat hij zotjes kon doen trok hij haar aandacht. Ze vond het leuk en lachte en grapte mee en ze hadden een geweldige tijd samen doch... Na maanden grappige en fijne momenten onder hun beide te hebben had de dame iets in haar dat knaagde. Maar wat knaagde dan zo aan haar? Wel, de dame was op zich een mooie dame met gevoel voor humor maar ze wist ook dat humor niet het enige was in dit leven. Op momenten dien je serieus te zijn. Een balans van je innerlijke kind los te laten, zot te doen, maar soms ook even volwassen zijn en zo ook denken/ reageren. Dat was hetgeen wat ze eigenlijk miste in de nar althans de vermomde koning.
De vermomde koning genoot op zijn toer van alle aandacht die hij kreeg als nar en eigenlijk wilde hij helemaal niet meer terug naar zijn eigen zijn. Waarom zou hij ook? Het leven is toch leuker zo? Geen zware beslissingen te nemen en je lacht en grolt een hele dag door terwijl iedereen je eigenlijk maar aanbidt. Als ik terugkeer naar mijn eigen IK wel dan zal niemand mijn nog graag zien dacht de koning. tot op een dag...
Op een dag vertelde de dame in kwestie haar gevoel tegenover de nar. Ze had gevoelens voor hem maar ze miste iets en dat vertelde ze hem ook. Hoewel de koning ook gevoelens had voor haar, vanaf het eerste moment dat hij haar zag, was zijn gevoel of zicht vertroebeld. Vertroebeld door al die mensen rondom hem die hem aanbeden zoals hij zich voordeed. Hij vond al die aandacht van al dat volk veel fijner dan de aandacht van één persoon en al de verantwoordelijkheden die hiermee gepaard zouden gaan. Hierdoor werd de afstand steeds groter tussen hen. Er gingen maanden en zelfs jaren voorbij en op en af hadden ze wel eens een gesprek maar het zou niet meer zijn zoals het was doch hun gevoelens bleven bestaan.
Ze zou geduldig op hel wachten want ze vertrouwde dat alles wel goed kwam maar de vermomde koning had daar zijn twijfels over. Hij koos nog steeds het volk boven haar. De andere dames vonden hem goed zoals hij was, waarom moet ik me dan anders voordoen dacht hij? Beter aandacht echt van vele mensen dan van één persoon.
Wanneer ik mijn eigen zelve ben ipv de nar dan blijft niemand in mijn leven. De koning was ervan overtuigd dat wanneer hij zichzelf zou zijn de dame ook uit zijn leven zou verdwijnen. Daarom bleef hij liever de nar. Hoewel, ... Ook dan bleven ze op afstand met af en toe eens een gesprekje en dat leek veiliger dacht de koning. Ik hou haar zo wel in mijn leven. Op afstand met mijn zotte bekken en af en toe eens een serieuze noot maar uiteindelijk zal ik ze nooit toelaten uit angst. Angst om haar toch te verliezen als ze te dichtbij de waarheid kwam. Doch begreep de koning niet dat het net dat was wat ze wou. ZE wou de ware koning zien, de koning achter het masker van de nar maar de koning bleef koppig en bleef zich versteken achter het masker. Verblind door alle mensen rondom hem want die hadden enkel oog voor het masker maar niet diegene die erachter stak.
De dame was droevig maar ze wist dat ooit zijn ogen zouden opengaan en die dag, na jaren, brak aan. De vermomde koning begreep stilaan dat haar liefde "echt" was want na al die tijd bleef ze haar gevoel trouw terwijl die andere mensen hem alleen maar graag zagen voor wie hij zich voordeed maar niet om de echte ik. Stilaan begon de koning te veranderen en hierdoor werd de aandacht van hem weggetrokken. Hij werd minder grappig, maakte minder grapjes en de mensen wenden hun aandacht stilaan van hem af. Hij verloor hierdoor meer en meer mensen. Plots voelde hij zich eenzaam maar hij wist wie er op hem wachtte. Hoewel, hij wilde het niet geloven. Hij begreep niet dat dit kon. Hoe kon iemand nu van hem houden zoals hij echt was? Ik was toen niet geliefd dacht hij bij zichzelf waarom zij dan wel?
Hij besloot zijn rol als koning weer op te nemen en heel het verhaal aan de dame uit te leggen, zo geschiedde. De koning en de nar wisselende weer naar hun normale gedaante en met volle moed en kracht stapte de koning op de dame af. Zij wist het meteen! Ze keken elkaar gewoon aan en ze wist dat hij geheeld was. Ze wist dat dit de man was waar ze naar zocht. Een krachtige, serieuze doch grappige onvolwassen volwassen man. Diegene die haar bijstaat maar ook doet lachen en omgekeerd. Hun liefde werd bezegeld en ze leefden nog lang en gelukkig.
Moraal van het verhaal:
Verlies nooit je eigen IK zodat je geliefd zou zijn door velen want mensen die jou niet aanvaarden zoals je bent zijn negatieve energieën die je uit je leven dient te houden. Ze leren jou de les(sen) dat je je laat leven door wat zij willen dat je bent dan dat jij je eigen leven gaat bepalen.
Wil jij veranderen voor jezelf? Doen! Maar wil jij veranderen voor anderen? Dan zit je op het verkeerde pad. Want weet dat wanneer je masker afvalt deze mensen ook automatisch mee verdwijnen tenzij de vriendschap/ liefde oprecht is.
Reactie plaatsen
Reacties