Als mens zoeken we op een bepaald moment naar een betere versie van onszelf. Soms zijn we ons daarvan bewust, soms weer niet. De weg naar de nieuwe ik is voor de ene een korte weg, de andere een lange en voor de laatste stopt de zoektocht nooit. Hoe we hiermee omgaan is voor iedereen anders. Het kan een leuke zoektocht zijn al dan niet een lijdensweg. Niet weten welke weg in te slaan, uit je comfortzone moeten treden en nog zoveel meer.
Als kind was ik altijd anders, dat wist ik, maar ik liet dit nooit echt tot uiting komen. Als ouder kind stak ik mezelf meer en meer weg want ik werd nogal makkelijk uitgelachen om mijn smaken van kinderen in mijn klas. Als ik mijn leven bekijk van kindsaf aan heb ik altijd een hele vrije kindertijd gehad. Ik was gelukkig. In elke tekenfilm was er wel iets dat mijn aandacht trok. De kleine zeemeermin gaf me de droom dat ik een staart had zoals Ariël en kon zwemmen zoals een dolfijn. Dat bootste ik na op het droge met een kleedje of laken rondom mijn benen als in het zwembad. Doornroosje bootste ik na als ze ging wandelen met haar mand en haar sjaal rondom haar, bij mij werd dit een roos laken. Behalve dat, was ik ook fan van de groene fee van Doornroosje. Maar vooral van haar vleugels! Ik wilde vliegen.
Mijn mama tekende dan vleugels en zo kreeg ik papieren vleugels die ik overal droeg. Ja, ook op straat. Mijn mama liet me tamelijk vrij als kind en ik genoot daar echt van als ik dat zo bekijk. Mijn innerlijke kind mocht de vrije loop krijgen en ik genoot met volle teugen. Toen ik een steltenloper met carnaval zag lopen, wilde ook ik dat kunnen! Mijn papa maakte dan zelf kleine stelten van 2 bezemstelen en 2 blokjes hout. Ach, wat heb ik daar als kind niet mogen mee rondlopen! Toen ik groter werd, werden de blokjes versteld zodat ik ze verder kon gebruiken tot ik op een dag echt te groot werd.
Hoewel ik eigenlijk nooit wilde opvallen, viel ik onbewust wel op als ik dat zo bekijk. Ook bij het groter worden bleef dat zo. Op een dag kleurde ik mijn haar bvb helemaal blond, maar in een blonde kleur die meer geel was dan blond. Echt gelukt was het niet, maar ik moest er wel mee door het leven. Als amazone liep ik bvb altijd met mijn rijbroek en rijlaarzen over straat. In die tijd was dat minder normaal als nu. Vooral, ik moest het openbaar vervoer nemen en ik had wel redelijk wat beziens. De blikken werden steeds groter toen ik rond mijn 16de jaar een cowboyhoed kocht en die ook nog eens altijd aandeed van zodra ik de straat opging. Enkel naar school kon dit niet. Van één hoed kwam er al snel een tweede en nadien nog een derde. Als ik in het weekend ging paardrijden was mijn look compleet met mijn rijbroek, laarzen en chaps. Je kan je dus wel inbeelden hoe ik de aandacht trok wanneer ik de tram of bus opstapte.
Rond mijn 19de jaar nam dat stilaan af en bleef de hoed in de slaapkamer. Toen brak er meer een periode aan van "zwart". Ik droeg enkel maar zwarte kledij of toch veel en kleur kwam niet in mijn garderobe. Waarom? Geen idee, ik deed dit gewoon graag aan. het was makkelijk te combineren met vanalles. Enkel bij de paarden droeg ik een andere kleur.
Verder namen mijn vreemde jaren, al waren ze nog niet zo vreemd, af en ga je je meer kleden zoals het hoort. Je wordt ouder, krijgt een relatie en wordt mama. Toch heb ik altijd die vibe nog in mij steken. Meestal wil ik me anders kleden of gedragen maar dat gaat niet. of gaat dat wel? Ergens wel, maar ik denk dan, Jess doe normaal. je bent 34 geen 15! Toch wilt dat innerlijke kind nog altijd naar boven komen. Maar hoe voel je dat? Wel, als ik bvb een film kijk waar ik een hele diepe connectie mee heb. Dan wil ik me gedragen, kleden en gewoon onderdompelen in die film. Wat me opvalt is dat ik vooral aangetrokken wordt door filmen waar beide goed en slecht aan te pas komen en ik vooral getriggerd word door de slechterik in het verhaal. Die eigenlijk niet echt helemaal de slechterik is ;-).
Ook zij zijn anders en worden niet aanvaard door de maatschappij zoals het eigenlijk zou moeten. Ze moeten hun weg banen en doen dat elk op hun eigen manier. Dan bedenk ik bij mezelf: Met wat kan ik mezelf een weg banen door de maatschappij? Ik weet het niet. Ik doe veel, maar eigenlijk blink ik in niets uit omdat ik gewoon de vibe mis en die leegte voel ik ook telkens weer als ik zo'n filmen met een diepe connectie bekijk. Mijn zoektocht is nog niet ten einde... Maar momenteel een diep dal dat ik achter een glimlach voor velen wegsteek, gewoon omdat ze het niet zouden begrijpen.
The best is yet to come...
Reactie plaatsen
Reacties