De vrouw en het kleine meisje

de vrouw en het kleine meisje - de mannelijke en vrouwelijke energie in onszelf…

Wanneer je een gesprek aangaat met jezelf of iemand anders, dan kom je soms eigenlijk best wel dingen te weten over jezelf. Daarom is ook elk gesprek steeds een groeimoment als je bewust leeft.

Bewust leven wil niet per se zeggen dat alles moet overdacht moet worden, al lijkt het zo wel. Bewustwording is meer bewust te worden van de woorden die je uitspreekt, hoe je ze uitspreekt en wat het met je doet en met de ander. Het is een uitwisseling van energie.

Nu, ik ben dan wel een vrouw, maar ik bezit veel mannelijke energie. Lastig om daarin die balans te vinden, omdat ze ook vorig jaar vertelde dat ik meer naar het vrouwelijke doen te zakken. Hierdoor verlies ik een stukje van mezelf.

Ik ben iemand die graag dingen uitzoekt, plant, de koe bij de horens vat en dat dingen vooruit moeten gaan. Dat hoort bij die mannelijke energie. Echter, ik weet soms niet altijd hoe ze te kanaliseren en die energie kan soms pusherig overkomen. Het is een kwestie van balans hierin te vinden.

Nu, langs de andere kant ben ik ook iemand die energie van iemand anders overneemt. Hoe uitbundig ik kan zijn, hoe stil kan ik zijn als iemand zelf stil is. Het is dan als het ware dat je die energie overneemt en misschien bang bent dat als je uitbundig gaat zijn, die persoon dat niet apprecieert, omdat ie zelf zo niet is.

In plaats van op dat moment mezelf te blijven, word je als het ware de energie van de ander. Het probleem, als we het zo even mogen benoemen, want het hoeft geen probleem te zijn uiteraard, is dat als de andere persoon die energie van jou dan weer herspiegelt en dus ook rustig is, dan zit je daar allebei rustig .

Ach… bekijk het gewoon als een leermoment om in je eigen energie te blijven.

Wie ben ik echt? De stille of de uitbundige? Ik kan beide zijn, maar de echte ik is de uitbundige ik en toch wil precies iedereen dat ik de stille ik ben. Als ik de stille ik ben, dan zeggen ze: "Je straalt rust uit". Ja, ergens wel, maar dat is niet wie ik diep vanbinnen ben.

Terug even naar beide personen…

Als de ene wacht tot de andere hem of haar voortrekt en de andere persoon doet dat ook tja, dan zit je daar allebei en niet wetende van elkaar wat kan, mag en hoe je denkt en wat je voelt. Daarom zijn woorden en gesprekken dus nodig!

Ik ben altijd een beetje bang dat ik mensen verveel met het vele praten, dat ik mensen tot last ben als ik praat (te lang dan) of uitbundig ben. In andere woorden… mezelf ben. Maar bij de meeste mensen gaat dit gewoon door, omdat je ook niet bang bent die te verliezen. Als er geen emotionele connectie is, dan durf ik mezelf te zijn van in het begin, meestal toch. Op uitzonderingen na, als sommige mensen echt heel stil zijn.

Maar wanneer ik bang ben iemand te verliezen, kruipt de echte ik in haar schulp, toch in het begin. Maar waarom? Waarom bang dat ik niet geaccepteerd word om wie ik ben? Schrik voor afwijzing? Schrik om niet gehoord te worden en bang dat de ander me niet aanvaardt. Wonden die geheeld mogen worden.

Hetgeen je eigenlijk op dat moment creëert, is een beeld dat niet volledig is en als je dan op een gegeven moment, na lange tijd, wel jezelf laat zien, kan dit als een bom ontploffen. Wees dus jezelf zo snel mogelijk. Zodat je niet voor verrassingen komt te staan. Maar het is een leerproces.

Vooral omdat ik mezelf dan meer in de vrouwelijke energie wil plaatsen dan in de mannelijke. Maar wat is er mis met een vrouw die ballen aan haar lijf heeft? Want dat ben ik toch? Een vrouw met ballen of niet? ?

Net zoals het stukje praten over emoties…

Ik ben zo open en eerlijk en toch, als het mezelf beaamt om iets tegen een ander te zeggen, is het moeilijk. Ik wil niet te melig overkomen, al wil ik mijn gevoel weergeven en wat ik misschien even mis zonder opdringerig te zijn, aanvallend te zijn, etc. Echter, het is niet altijd makkelijk, omdat je nooit weet op voorhand hoe iemand anders zal reageren. De reactie van een ander heb je nooit in de hand. Echter, de manier waarop je zelf iets verwoordt wel. Daarin probeer ik heel bewust te zijn van mijn woorden en de energie die ik erin leg en toch is het niet altijd even makkelijk.

Maar ook al wil ik niet melig doen of 100x hetzelfde onderwerp aanhalen. Ik ben en blijf een vrouw die nu eenmaal graag intimiteit heeft en haar gevoel ook graag kwijt wil. Want in die vrouw schuilt een klein meisje. Echter, het is wel tijd dat dat kleine meisje groot wordt en leert op haar eigen benen te staan en onafhankelijk wordt van de bevestiging van anderen en vooral in haar eigen energie blijft.

Het is pas dan dat alle relaties in welke zin dan ook in je leven een aanvulling zijn en geen opvulling. Uiteraard is dat nu ook wel al het geval, want ik laat niet zomaar iedereen toe in mijn leven en ik ben op zich kieskeurig, weliswaar. Maar laat dat dan gewoon het tikkeltje extra zijn, de kers op de taart.

Gelukt hangt van jezelf af en niet van een ander. Het maakt het compleet.

En langs de andere kant hebben we als mens ook gewoon nood aan contact, of het nu huidcontact is of verbaal of whatever. Het maakt ons ook mens en daar is niets mis mee. We zijn geen robots. We zijn ik en jij. We zijn wij. Zolang alles in balans is, is alles ok.

Misschien heb ik wel genoeg tussen beide energieën gehangen en is het tijd om deze in balans te laten komen.