In het eerste deel van dit verhaal kon je reeds aanvoelen dat de energie tussen de verkoopster en ons niet zo goed zat. Spirit gaf me op het laatste nog een teken waarbij ik niet verder nadacht. Hoe loopt het verhaal verder af? Benieuwd?
Lees dan zeker hieronder het 2de deel!
Het paspoort had ik niet ingekeken en dat werd zelf ook niet voorgesteld. Vreemd dacht ik bij mezelf en ook dom van mij om hier niet achter te vragen. Echter, stelde ik me geen extra vragen en dacht ik dat dit wel zou goed komen. Ik bleef die zondagavond mijn hoofd breken of ik wel of niet tot koop zou overgaan. Waar moet het paard staan? Bij mijn ander paardje of op de weide van Jennifer haar papa? Dat is weer een eindje rijden terwijl mijn paard op de stalling maar een kwartiertje ver staat. Echter, je betaald stalgeld en mijn hondjes kunnen niet vrij rondlopen. Dat laatste is voor mij van groot belang, daar deze rakkers al heel veel alleen zitten wanneer ik ga werken.
De stoom kwam uit mijn oren, je kan het je wel inbeelden. Jennifer vroeg om de haverklap, en een keuze gemaakt? Neen, chipje (bijnaam) nog niet, ik weet het niet en het is toch een groot bedrag ook... ze begreep het ergens wel. Maar ze vraagt al zolang om terug te kunnen rijden en een manege? No way! Tijd kwam om onze oogjes te sluiten en zo geschiedde het. We gingen slapen maar zonder beslissing. Die ochtend op het werk stuurde ik dan toch een bericht met de vraag of er 200 euro af kon en ik ze dan woensdagavond zou ophalen. De reactie kwam er niet meteen, hoewel het bericht gezien was. Ik dacht, dat komt niet goed en ik zocht ondertussen toch nog eens 2dehands af, waar ik nog een mooi paardje zag staan. Weliswaar ouder maar rond dezelfde prijs en de beschrijving was net iets voor ons.
Ik maakte daar toch een afspraak, ik dacht, niet geschoten is altijd mis. Als Spirit me deze ruin op het pad brengt wilt dit wel iets vertellen. Het enige nadeel was dat ik van aan mijn werk redelijk dichtbij was en ik eerst 50 min naar huis moest rijden om onze rijkleren op te halen om dan terug een uurtje naar daar te rijden. Mijn dochter had geen zin, ik hield aan! Ondertussen wanneer de afspraak gemaakt was kreeg ik niet veel later antwoord over de merrie dat woensdag goed was, echter over de prijs werd geen akkoord gegeven. Ik moest haar in de avond bellen. Wat nu? Neen, we gingen naar die ruin kijken en ik zou dan nog wel zien. Mijn gevoel gaf me dit aan.
Wat hadden we leute onderweg! Ik was echt in mijn nopjes en mijn dochter ook. Bij aankomst werden we verwelkomt en het paardje stond klaar en werd voor onze ogen opgezadeld etc. Ze vroeg wat we juist zochten. Omdat ze hoorde dat ik zelf niet altijd zelfzeker ben zei ze tegen een jongedame: Ga je er even opzitten om voor te rijden? Het is een Spanjaard deze jongen, dus die liep wel beetje raar eerst, kleine pasjes. Nu ja, het is geen groot paardje. Le moment suprême! Ik mocht erop. Wat was dat dacht ik bij mezelf? Neen, mijn gevoel ligt bij de merrie. Hij was super braaf, echter niet zo comfortabel Telkens je hem in draf zette sprong hij 10 cm naar boven. Op zich wel grappig en ik dacht dit zal niets voor Jennifer worden. Galop durfde ik niet. Het grappige was dat die verkoopster ons gewoon liet doen. Ik dacht, huh? Gij laat ons hier gewoon achter. Neen hè! Mijn ego zei: ALARM, niemand houd je in de gaten, wat als er iets gebeurd... Wat een verschil met gisteren waar je 10 man rondom je hebt staan.
Dan was het Jennifer haar beurt. Ze was eerst wat bang en kreeg hem niet echt in draf. Met een zweepje erbij lukte dit wel, toch zat het gevoel er niet. Dus, zei de verkoopster: Wil je even aan de longe proberen en zonder zweepje? Met een grote smile zei ze JAAAAA! Beide kanten aan de longe in stap en dan in draf, weer in stap enzv... Jennifer was aan het stralen. Wat was ik fier op mijn dochter die al meer dan 2 jaar niet had gereden. Dan mocht ze los in de piste en ja hoor, dat ging vanzelf. Hij bleef niet echt op de piste, maar ach, dat namen we hun beiden niet kwalijk. Ze wilde zelfs galopperen! Dat lukte enkele passen. Ze durfde het aan en wilde er zelfs niet vanaf stappen. Ze stapte met een grote smile af! En dacht, ja ik wist het! Dit wordt hem. Ik zei uiteraard wel dat we nog even gingen brainstormen en ik haar zou terugbellen. Geen probleem.
Onderweg naar de auto zei ze, niet, ik wil liever de merrie. Huh dacht ik??? Dat snap ik even niet. Je straalt gewoon! Ge hebt meer met hem gereden dan met die merrie. Mijn hoofd draaide even 10 toeren heen en weer om dit te begrijpen. Ja, de merrie was comfortabeler dan hem, dat is gewoon worden. Ze was jonger dan hem en dat voor dezelfde prijs, mja, voor en nadelen even opsommen in mijn hoofd... het zij zo... Ik ging die dame van de merrie bellen bij thuiskomst. Dat telefoontje verliep iets minder dan verwacht...
Zoals elke handelaar proberen ze hun geld uiteraard vast te krijgen en kwam er een excuus uit de bus dat er plots nog andere mensen uit Nederland wilde komen testen, net de woensdag dat wij haar zouden oppikken indien de deal gesloten werd.
Hoe gaat dit verder aflopen? Dat zie je in het volgende deel
Reactie plaatsen
Reacties