"Een paleo Santo stokje opsteken om de energie aan mijn altaar te zuiveren en mijn papa even te herinneren"
Die bewuste laatste avond hebben we nog samen aan tafel gezeten. Het was een rustige doordeweekse avond die enkele uren later een enorme wending zou nemen waar niemand zich bewust van was. Na het avondeten, huiswerk was het tijd om naar tv te kijken. Ik zat bij mijn papa in de zetel maar hij voelde zich niet in zijn sas. Hij was de laatste dagen erg moe en had veel geslapen. Hij ging die avond ook vroeger dan anders onder de wol. Niet veel later ging ook ik onder de wol want het was de dag nadien weer school. Mijn kamer, die pal naast de leefruimte was, had een grote glazen schuifdeur. Al wat er in de ruimte naast mij gebeurde kon ik dan ook altijd goed horen en zo kon ik ook de laatste onbewuste momenten van mijn papa zijn leven meemaken.
Midden in de nacht werd ik wakker van gekreun. Mijn papa lag naast mij te kreunen van de pijn en kou.Het gekreun bleef duren en maakte me beetje kwaad want ik kon niet slapen en morgen was het weer school. Ik zette me op mijn knieën om naar mijn horloge te kijken. Hij voelde dat ik me een beetje kwaad was en begaf zich weer naar de leefruimte terwijl hij mompelde "sorry Jess". De laatste woorden die ik ooit zou horen. Ondertussen kwam mijn mama de trap aflopen. Jaren later kwam ik te weten dat ze eigenlijk dekens was gaan zoeken om mijn papa warm te houden.
Ik hoorde hen praten, hij had pijn, ze belde de dokter van wacht. Niet veel later ging de bel en hoorde ik een stem. De stem van de dokter... Het zag er niet goed uit en de ziekenwagen werd meteen opgebeld. Mijn kamer die zich aan de straatkant begaf werd lichtelijk blauw door de lichten van de ziekenwagen, de sirene, het was allemaal echt maar tevens niet. Ik begreep het niet. Ik durfde niet opstaan en bleef liggen, had ik dat wel moeten doen? Ik weet het niet doch heb ik hier nooit aan gedacht.
Mijn mama vertelde me nadien dat mijn papa zelf het huis uitging en de ziekenwagen instapte. Hoe kun je dan denken dat dit het afscheid was zonder afscheid te nemen? Mijn mama, hetgeen ze zich nog steeds kwalijk neemt, bleef thuis. Ikzelf was 13 jaar maar mijn zusje was toen nog maar 6 en ze wou ons niet alleen laten. Het was een keuze die ze naar ons nam als mama maar niet wetende dat ze als vrouw een keuze had gemaakt die haar zou tekenen. Onze wegen gescheiden voorgoed want ons gezin zou nooit meer hetzelfde zijn.
Enkele uren later ging mijn wekker af maar omdat mijn zusje niet goed was en thuis was van school stond ik alleen op. Ik liet mijn mama weten dat ik naar school ging vertrekken. Ik wilde haar niet onnodig wakker maken na de onrustige nacht. Daar ging ik dan... Op weg naar school precies of er niets was gebeurd toch mijmerend aan wat er gebeurd was. Het was een raar gevoel. Wat stond er te gebeuren vroeg ik me af? Straks komen ze me uit de klas halen, dat was mijn gevoel en zo geschiedde het.
Het laatste uur Nederlandse les, het was woensdag en een halve dag school, werd er op de deur geklopt. Ik wist het, er was iets gebeurd maar wat? De deur ging open en ik werd gevraagd mee te gaan naar het secretariaat. Ik volgde mee de trap af en daar zag ik mijn mama, wenend en pratend tegen het personeel. Een bevriende gebuur die mijn mama had gebracht wachtte me op en wreef over mijn wang, hij lachte.
Thuis aangekomen neemt mijn mama me mee naar mijn kamer samen met mijn zusje. Ze ging op mijn bed zitten samen met haar terwijl ik me neerplofte op mijn bureaustoel. Ze vroeg of ik wist waar het zou over gaan. Papa? Antwoordde ik. Ja, papa is gestorven zei ze. Vreemd maar waar, ik wilde wenen maar tranen kwamen er eigenlijk niet echt. Moest het nog tot me doordringen of wist ik het gewoon al en was het geen verrassing? Ik weet het niet...
Die dag nog gingen we naar het ziekenhuis zijn lichaam bezoeken en dit deden we elke dag tot zijn begrafenis die een week later zou plaatsvinden. Hoewel ik enkele maanden nadien een beetje mijn klap kreeg en veel weende kan ik verder niet zeggen dat ik echt veel geweend heb om mijn papa. ik was heel close met hem maar ik heb hem nooit echt gemist. Vind je dat vreemd? Wel, misschien wel maar het is zijn lichaam dat weg is maar zijn ziel is er nog steeds. Al troostend zei ik altijd en dat zeg ik nog steeds dat hij me van boven volgt en ziet, dat ie steeds bij me is enkel kan ik hem niet zien of horen zoals we dat graag zouden willen ervaren.
Hij was vandaag wel degelijk bij me. Toen ik om 6u met de honden ging wandelen vond ik bij het opendoen van de deur een pluimpje op mijn stoep. Deze namiddag mocht ik een koude rilling ervaren zo plots en uit het niets, hij was aanwezig en tijdens het neerpennen van deze woorden voel ik weer een koude wind over me heen dwalen.
Het zal steeds een moment zijn dat ik me zal blijven herinneren als de dag van gisteren. Ik heb er nooit als kind bij stil gestaan dat onze laatste momenten een beetje verkeerd zijn gelopen maar als kind zie je dat anders, je begrijpt het niet op dezelfde manier. Ik neem mezelf niets kwalijk, ik was een kind maar vind ik het jammer? Ja, misschien wel.
Mijn papa was net dat jaar 50 geworden.
* 11 oktober 2000 *
Reactie plaatsen
Reacties