Gisteren was het zover... Het moment dat ik al maanden voelde aankomen maar steeds kon onderdrukken. Mijn lichaam zei STOP. Hoewel ik graag wilde opstaan ging dat heel moeizaam maar uiteindelijk toch gedaan. Mijn hoofd draaide, ik had het moeilijk zowel mentaal als fysiek. Ik weende... Versuft was ik mijn dochter haar boterhammen aan het maken en wist ik niet wat ik doen moest.
Mijn hoofd zei: ga werken, mijn lichaam zei: ga zitten. De tweestrijd in jezelf is iets dat jou kapot maakt want je wilt niet toegeven en dat is iets dat ik al maanden doe: niet toegeven. Maar de druk wordt me zwaarder en moeilijker om te dragen waardoor ik door het kleinste ding uit mijn lood wordt geslagen. Ik raak overprikkeld waardoor ik niet meer op mijn woorden kom of alles door elkaar sla. Het gaat niet meer... Maar je wilt niet toegeven aan die zwakte want mentaal wil je dat niet toegeven. Zoals mijn Tweelingziel zei: Gij wilt geen medelijden. Dat klopt ook, ik laat me niet graag zwak zien tenzij aan enkele mensen in mijn omgeving.
Mijn kameraad kon me gisterenochtend tijdens een telefoongesprek overtuigen om thuis te blijven en naar de dokter te gaan. Dat is voor mij een grote stap naar voor want ik en dokters... niet dat ik er schrik van heb maar ik toon men iet graag zwak :-p ... Tenzij ik erg ziek ben natuurlijk. Ik merk gewoon dat ik niet in deze maatschappij verder wil maar helaas hebben we weinig keuze. De maatschappij verandert in een snel tempo en niet in de goede zin. We stellen ons de vraag welke toekomst we hebben of onze kinderen. Ik voel me hier niet meer thuis.
Soms als ik terugkijk naar dingen uit verleden had ik het idee dat dingen, ook al zag je dat op dat moment niet, vanzelf met een oplossing kwamen terwijl ik nu al enige tijd op hetzelfde cirkeltje aan het ronddraaien ben zonder uitweg. Grappig is dat ik al maanden geleden tegen mezelf zei dat ik me eind van dit jaar een maand zou thuiszetten om zo verder mijn reis naar mezelf zou kunnen beginnen maar tegen beter weten in heeft mijn lichaam er zelf voor gekozen want zelf zou ik het niet gedaan hebben ook al had ik er nood aan.
Ik probeer nu, zoals mijn mama me heeft aangeraden, elke keer ik iets doe mezelf feliciteren. Ook al is dat maar een afwas of eens afstoffen op een ganse dag een pluim aan mezelf geven dat het toch gelukt is. De kleine dingen appreciëren want die apprecieer ik allang niet meer terwijl ik weet dat dit nodig is. Maar wanneer je met jezelf in de knoop ligt is dat moeilijk. Die knoop komt er door bepaalde zaken die ik liever voor mezelf hou. Ik heb goede en slechte momenten en die goede momenten moet ik koesteren.
Zoals mijn quote zegt: Ruin is a gift, ruin is the gift to transformation
Want als je helemaal beneden ben kan je enkel weer terug naar boven krabbelen en dingen anders doen dan je voorheen deed. Dus laat me even aan de grond wankelen zodat ik nadien sterker naar boven kan trappelen en mijn dromen waarmaken.
Laat dit een manier voor mij om alles neer te pennen en jullie mee te nemen op mijn reis zonder medelijden maar een manier waarop ik laat zien dat dit aan iedereen kan overkomen.
Reactie plaatsen
Reacties